Adiós y gracias por nosotros

Adiós y gracias por nosotros er spansk og betyr adjø og takk for oss. Det er det vel verd å starte siste reisebrevet med. Me føler verkelg at me vert hjarteleg godt mottekne her. Rett nok er heile byane her sør på øya oppbygd for å ta mot og oppvarta turistar 24 timar i døgeret. Alikevel er det imponerande korleis dei fastbuande godtek og etterlever at dei tilreisande overta heile samfunnet her.
Ikke berre godtek dei det men dei yter også ein framifrå service i dei aller fleste situasjonar.

Ein ørliten takk-for-oss biletreportasje får vere avslutninga på denne reisebloggen.

 Eg vel å starta på stamkafeen vår. Det ikkje allverden til lokale, eit segldukstak mot sola og ein glasvegg som kan attlatast etter behov når vind og sanddrev gjer det utriveleg ellers. 
Stolar og bord der allt som er ledig er ryddig og reint. Kelnarar som serverar oss det me vil ha utan at me treng letta oss frå stolen. Rett og slett akkurat slik som alle andre slike restaurantar, men denne vart no ein gong vår i 2003 og det har me etterlevd fram til no.

Trekkspelaren som sit på sin faste plass i trappa opp frå stranda til promenaden lyt representera alle dei som har vanskar med å finne eit levebrød her. Han fekk ein skjerv hos oss også.

 Så eit blete av terrassen vår. Langt utpå ettermiddagen den siste dagen har sjølv soltibedaren trekt inn i skuggen.

 Eit par bileter som viser den næraste utsikta vår som no blir borte i eit år. Eit bilete av rekka med naboar der alle har trekt i ly bak betongveggene sine. Biletet under er i retning bassenget der palmer og seder susar i staden for bjørk og gran.

Slik er utsikta mi no når eg sit og skriv dette. I morgon klokka 9 kjem drosjen og hentar oss for å frakte oss til flyplassen. Berekna landing på Flesland i Bergen er ca kl 18.00.
Så står berre bilturen heim att. Truleg før midnatt er me heime att og måndag kl. 07.00. er det innstempling til kvardag på LMI.

Takk for i år til dykk i gjennomsnitt vel hundre som har vore innom dageleg.

Fredag, nest siste dagen.

De er vel kommen i påskestemning heime, no som mange av dykk har starta påskeferien. Her er dei ikkje mykje påskestemning. Me har hatt nok ein dag med strålande ver.

Eg og KA har gått stranda på langs i dag. Her ser de folkehavet som var ute i samme ærende som oss i det me svinga ned i sanden. På biletet under hadde me gått eit kvartes tid, men som de ser, det har ikkje monna mykje.

 Her er me komne omlag til odden, for dei som er lokalkjende. Biletet er teke attende mot Playa del Ingles.

 Me hadde lite tru på at me kom oss helt til fyret då stranda er mykje utvaska etter stormen som var her for 3 veker sidan. Alikevel var det heilt greit å gå den fyrste beten etter at me hadde runda odden.

 Etter kvart vart det meir og meir steinete og KA, som ikkje hadde utrusta seg med utmarksko slo etter og venta ei stund medan eg gjorde ein siste rekognosering. 

Med brukande joggeskor var det heilt fint å gå heile strekninga. Her ser de hotella rundt fyret. Her snudde eg og returnerte til ein ventande turkamerat i sanddynene lenger ute. Oftast går me heilt til endes og landevegen heimatt, men i dag gav me oss altså og tok samme vegen heimatt. Om ein reknar trimeffekten er det ein lengre tur dette enn om me hadde gått vegen.

Nokre ord må også skrivast om i går kveld. I reisebrevet på Radio Luster i kveld fortel eg kor vanleg det er å treffe på kjendtfolk her. Me drog på måfå til Puerto Rico i går kveld. Me har hatt kontakt både direkte og inndirekte med mange som har vore i Puerto Rico i det siste, men alle me visste om er dregne heim, Me sette oss opp i høgden over handlegata for å innta ein middag. Me hadde ikkje før fått maten på bordet før Alice seier: "Der nede fer han Svein som du kjenner. Han fer inn på ein restaurant".
Eg hadde augekontakt med dei medan eg åt opp, sidan bar det trappa ned for å helse på. 
Det utarta seg til ei hyggjeleg samkomme rundt eit bord og med noko godt på bordet, til seine kvelden. Nok ein vellukka kveld med tilfeldige lustringar rundt eit bord rett utanfor afrikakysten.

"Dr livingstone I presume?" sa vel Henry M. Stanley då han fann den han leitte etter i Afrika. Like lite overaska han som oss, men han hadde vel noko meir flaks som traff på kjendtfolk enn oss.

No er det berre pakkedagen att så no lakkar det mot snø og kulde.

Torsdag, det går mot slutten.

Nei, det er ikkje helseproblem det blir henvist til i overskrifta i dag. Søndag morgon dreg me herifrå så laurdag er den aller siste dagen Derfor er det ein dag som ikkje blir nytta til noko som helst anna enn pakking og litt i-siste-liten-soling. Sidan denne dagen no er mest oppbrukt er det på ein måte berre ein dag att, fredag. Ut frå eit slikt resonement kan ein trykt sei det går mot slutten.

At det går mot slutten på turen ber også dagens aktivitetar preg av. Dette er utsikten frå stolen eg opphaldt meg i 4 - 5 timar. Turen gjekk i samla tropp til stranda der innkjøp av ymse gåveartiklar stod på programmet. Sidan eg ikkje er vidare flink til slikt vart eg utpeika til å passe på bordet vårt medan dei andre var på handel. 

I kveld har me snakka om ein tur til Puerto Rico. Me har ikkje noko ærende dit og me veit heller ikkje om nokon der å vitje, men me tek alikevel turen berre for avvekslinga. 

Om det blir noko anna enn litt lang veg til middagen i kveld veit me ikkje før me er på heimveg i kveld. Om det kan skrivast om så skal de få ein liten rapport om utflukta i morgon.

NB Veret er stadig av det aller best.

Onsdagsbrevet.

På turens heitaste dag viste gradestokken på stranda 27 grader då me to karane gjekk forbi på vår bortimot daglege tur på kafe.

I dag  var det ingen tvil hos damene om at denne dagen skulle dei tilbringa heime i sola. Og sola seg har dei fått gjort til gangs.

 Medan me to rustne herrar sette oss på bord 23 som vanleg. Det nok noko tilfeldig, men dei siste dagane har me observert at ikkje berre er det vorte stamkafe men me har også fått stambord . Det har vorte bord 23 me har sett oss ved. I dag då me kom der var det berre vårt bord som var ledig. Det ser mest ut til at betjeninga reserverar dette bordet for oss.
Difor skal de få ta del i utskten vestover frå bord 23 på Long Beach.

 Sidan gjekk turen mot San Augustin. Der trefte me på denne lirekassemannen. Ein av dei få spelemennene som har god grunn til å spele omatt same melodien heile dagen.

 Tidlegare har eg nemt landsbyen i sand som er oppbygd langs gangvegen her. I dag var kyrkja riven og byggmeistaren var i gang med å forma nytt bygg på kyrkjebakken.

 Det kan vere at kyrkja hadde rasa saman for han, for heile byggverket var i ferd med å tørka ut. Om de ser nøye på brua ser de at det har vore ei ulukke der og at vegdekket har fått skadar.

Eit nærbilete til frå landsbyen hans. Her i utkanten var det sett opp eit bygg som inneheld både garasje og bustadhus ser det ut for. 
Eg ser sjølv at desse bileta ikkje yter kunstverket full rettferdigheit, men det er alikevel freistande å forsøka å gje dykk alle del i dette praktverket. De skulle ha vore her og sett sjølve.

Her på "hotellet" vårt bur det også kjendtfolk frå Solvorn. No har eg vore på hyggjeleg besøk der.

Kva det blir til i kveld veit eg ikkje enno, men ut for ei matøkt blir det i alle fall. 
Me oppfattar at vinteren enno ikkje på nokon måte har slept taket heime, men me må vere så ærleg å sei at det bryr oss lite. Eller som solvorningen sa det så treffande: Det er godt å sitta her i sommarvarmen å tenkje på kor mykje ved eg sparar.

Takk for i dag.

Dag 10, me ser enden.

Det nermar seg enden på vinterferien vår for i år. Me har no fire dagar att i sol og varme før me søndags morgon set oss i drosjen for å starta heimturen.

Det er ikkje så mykje tiltak i oss no. Ein kort tur gjennom sentrum er allt me giddar i varmen. Dette huset har me gått forbi mange gonger. I dag tok eg meg tid til å fotografere det. Etter mitt vet må dette vere sers fint betongarbeide på eit fint hus.

 Vel framme på stranda vart det min tur til å forsøka meg på ein megais i dag. Eg bytta ut ein halviter med eit isglas. Eg kjempa tappert men måtte gje tapt. Ein liten rest måte eg setta att, noko som neppe hadde vore naudsynt om eg hadde valt halvliteren.

 Ein liten historie med bileter. Over ser de klokke, smykke og solbrille-seljarar samla til drøfting om det som ser ut til å vere felles utfordringar.

 Konklusjonen vart at me stikk og gjøymer oss.

 Og her er årsaka. Dei var ikkje før runda neraste nova før desse karane kom ruslande på si faste lov-og-orden-runde.
Heldigvis var eg forlengst ferdig med min klokkehandel. To nye i tillegg til den einaste frå i fjor som stadig held orden på tida.

Det er sjølvsagt også gateseljarar med rein mjøl i posen. Denne teiknaren sit og teiknar portrett med fargestiftar på oppdrag. Han har eit blete av oppdragsgjevaren som han teiknar utifrå.


I går kveld var me på Trollstova og inntok middagen. KA åt svineribbe så det lukta og let jul over heile etablesementet. Sprøaste svora og beste ribba han noko gong hadde smakt var dommen. 

No står kun eit prosjekt att. Ein porsjon ekte paella. Dette er ein typisk spansk rett som liknar litt på risotto, men inneheld oftast både fisk, skalldyr og kjøt, gjerne både av fjørfe og anna fe.
Retten stammar frå Valencia og namnet betyr rett og slett steikepanne.
Det er ein hake ved dette prosjektet. Det er kun eg som er begeistra for å prøva maten og den blir berre servert for to personar. Kanske kjøper eg meg to porsjonar og så får det stå att det ingen et opp.

Eg har fått tilbod om å senda ei helsing heim i form av eit reisebrev på nattsendinga hans Kristen fredag. Dette er no meir eller mindre i boks, men eg let det ligge til oppunder deadline før eg les det inn og sender det. Det kan jo komme til ting som lydarane har rett på å få innsikt i dei neste par dagane. 

Altså Kristen, om du les dette, allt er under kontroll.

Mandagsposten

Med manglande internett i 2 - 3 dagar har det heller ikkje vorte noko brevskriving. No skal det liksom takast att for både laurdag søndag og i dag. Det er i grunn ikkje så vanskeleg for me er ikkje reist heilt hit for å slita oss ut.

Slik ser det ut her. Dette er "komplekset" der me bur. Biletet er teke frå baksida mot innfartsvegen til Playa. Som de ser er det lettskya pent ver og det har det vore for det meste. I det eg skriv dette kjem det forresten frå balkongen at det ikkje er ei sky å sjå.

Sidan sist eg skreiv her har me teke turen rundt i det området der lokalbefolkningen fyrst og fremst bur. 

 Då er det naturleg å prøve å vise korleis dei fastbuande lever her. Drivstoffprisar blir av mange rekna som den viktigaste peikepinnen på om det er leveleg eller ikkje. Her kostar diesel  8,42 og den dyraste bensinen, 98 oktan, 9,36 med den kursen eg fekk i minibanken i går. Sikkert dyrt nok for den som skal betale med det han har i koppen etter danseoppvisning i strandgata, men billig for meg.

 På vår veg rundt i bustadområdet trefte me på eit kjøpesenter med rikeleg med marknadsboder rundt. Eg trur nok det meste av publikummet her også var turistar. Gangfeltet ved inngangen var så hyppig benytta at det sto to politifolk der som hadde den fulle hyre med å lure bilar forbi mellom straumane av ivrige handlarar.
Nedanfor ser de litt av folkemylderet rundt dei uendelege rekkene av boder.

 På heimveg gjekk me igjennom nokon svære fine parkanlegg. Her ser de eit par eksempel på kva slags trær og planter som veks her.

 

På heimveg gjekk me forbi ein bli og motorsykkelpark som vekte Alice sin interesse. Slik farge kunne også ho tenkt seg på sin bil.

Laurdag var me på kinarestaurant. Etter ein staseleg tre rettars middag var gåvene me fekk med oss to drops og eit armband. Dropsa tok eg meg av, medan armbandet håpar me Ada ikke allt er for gammal til må setta pris på når me kjem heim.

I går var me på ein grillrestaurant me har gått forbi dagleg i 11 år utan å vere innom. Mange gonger har det vore snakka om at dit burde me gå ein dag, men altså i går kveld vart det peparbiff av beste sort.

Om helsa og nettet held kjem det nokre ord frå oss i morgon også.
Det rolige livet blir enno roligare no når alle andre lustringar me kjenner til er dregne heim til gamlelandet.

Den sjette dagen.

 I dag måtte eg krype til korset og gå over til te. Det blei ein sers lang kveld på byen i går. 8 menneskjer frå 6 hus i Lustrabygdi, der 5 av dei har samme avkøyrsla mot Bringebakkane, møttest til hyggjeleg samvere til langt uti dei små timar. No er 4 av dei på veg heim til gamlelandet for å ta ansvar. Ei av dei, i blandt kalla "turbo", er allt i gang med å førebu seg til quiz-kveld på Lustrabui onsdag før skjærtorsdag.

Teen vart innteken på stamkafeen vår. Det samme vart megaisen som Alice har drøymt om å kjøpa i mange år. No vart det altså alvor og ho åt modig is til både auga og mage sa stopp. Men botnen i isbegeret det fekk ho aldri sjå.

Eg ligg etter med faktaopplysningar om buforholda våre. Som de ser på biletet over er flyttelasset vårt unnagjort. I går like etter hanegal flytte me inn i vår nye residense med alle mogelgheiter til solbading like i stovedøra.

Som de sikkert har oppfatta, i dag har me ikkje gjort det slag og då er det ikkje det slag å skrive heim om heller.

PS Veret er stadig upåklageleg.

Dag fem, på det jamne.

 Det var med ei viss ro me drog på Padaban i går kveld. Me kunne ikkje dra heimanfrå før me hadde sett den kvite røyken velta ut or pipa i Vatikanet og vår nytilsette pave Frans var dregen ut or pensjonistane sine lune rekker og sett i arbeide.

 I kvilepausen vår i dag fekk me vitjing av kjendtfolk heimanfrå. Tordis, Øydis, Marianne og Hanne har berre i kveld og i morgon att før dei må vende nasen heimover på laurdag.
Difor vart det avtala at i kveld samlast me alle åtte på Naboen. 

Ellers kan nemnast at denne karen var singel att i dag. I einsam positur stod han på strandpromenaden og stirra utover folkehopen klar for å trekka våpenet raskare enn sin eigen skugge om trongen skulle melda seg.

På heimveg i dag trefte me på denne karen. Ikkje noko vakkert 

syn, men i godt humør stod han der og prøvde på beste vis å få 

forbipasserande til å legga ein skjerv i boksen sin. 

Det har vore stille heimanfrå denne veka, så stille at eg ei stund lurde på om eg ikkje er uunværleg alikevel. Men i dag  har eg fått sjølvkjensla att. Fyrst kom eit tilbod om å møte som varamann i formannskapet torsdag, deretter ringde NRK Sogn og Fjordane og ville intervjua meg om asylborn. Eg takka nei til begge tilboda. Neste torsdag ligg eg stadig under ei palme her i sola sitt rike og norsk asylproblematikk blir litt puslete når ein ser den flommen av lukkejegerar frå Afrika som oppsøker desse øyane.

Dag 4, dagen derpå?

Dette er dagen derpå på minst to måtar. Me drog på utestaden Naboen i går kveld, noko som gjorde at me kom noko seint i seng. Der skulle det etter reklamen vere levande musikk, men det vart lite av det. Den som skulle ha sin site opptreding var ikkje å sjå, medan Lillebror Sande Larsen stakk innom for lydsjekk og nokre songar. Han skal opptre kvar kveld frå i kveld og til påske så det blir sikker høve til å høyre på han ein annan kveld.

For eventuellt yngre lesarar vart Lillebror kjend som fast musikkant på programmet Reisesjekken på TV Norge for nokre tiår sidan.

Den andre grunnen til å kalle dette dagen derpå var vår lange utflukt i går. 3 timar gåtur var i meste laget med det grunnlaget eg har for slik aktivitet.

Men tur vart det i dag også. Etter den faste stoppen på stranda gjekk turen i dag fyrst på gangveg, sidan på fortau rundt heile byen. Over ser de gangvegen frå hovudnedgangen til stranda og langs Maspalomas-ørkene ut dit ringvegen startar. Under har eg lagt ut satelittbilete med dagens tur, der svart strek er strake vegen til stranda medan raud strek visar heimturen vår.

Så nokre ord om eit anna fenomen. Det er mange som lever av å opptre for turistar her. Ein av dei som kanskje har haldt ut lengst er karen ovanfor. Her har eg fotografert han i ein røykepause men hans "nummer" er å stå på ein sokkel heilt stille, som ein statue. Allt på han, både skinn og klede er einsfarga matt brunt. Sidan sist me var her har dett endra seg. No har denne klassiske statuen på strandpromenaden fått seg makker. 

 Ein annan og meir i augefallande trend er representert her. Utstillarar som viser seg i situasjonar som er umulige eller kva en skal sei. Som de ser på biletet over sit det ein kar utan hovud, eller kanskje skal det førestilla at det er gjennomsiktig sidan hatten sit på.

Nedanfor ser de den eine som sit på gata medan den andre svevar over hovudet på han. Det er også andre i same sjangeren å sjå her i år. Felles for dei alle er at no opptrer dei som levande og dei pratar å henvend seg til publikum.

Det var allt for i dag. No trur eg turen snart går til ein restaurant på Kasbah som heiter Padaban der dei har umåteleg god pizza etter vår smak. Sidan blir det sikkert tidleg kveld.

Været er ei å klaga på. Sers god temperatur og for det meste sol. 

Me høyrer at vinteren ikkje heilt har sluppe taket heime, men det lever me godt med.

Dag 3, spasertur til San Agustin

Fyrst må det skrivast nokre ord om i gårkveld. Som dei fleste sambygdingar veit er det eit fylje på seks som også har som tradisjon å dra ned hit på denne tid av året. Desse fekk me på vitjing i går kveld. For ikkje å ta nattesøvna frå nokon, det var Sverre, Mia, Gerd Marit, Kjell, Liv og Kjetil.
Etter ein liten stopp heime hos KA drog turen til ein restaurant like utanfor gatedøra vår. Der vart det innteke middag før turen gjekk vidare til Trollstova for triveleg prat til natta kom på oss og drosjar skyssa oss kvar til sitt.

Eg ser at enkelte har etterspurt neste kapittel i prosjektet "Eg vil bytte leiligheit". Det er ordna og det er fred i heimen. Me har fått lovnad på ny plass med rikeleg sol, men får ikkje flytte før torsdag.

 Så nokre ord om dagens tur til San Agustin. Slik er utsikten vestover frå der gangvegen startar. Den røynde Gran Kanari-turist har helt sikkert sett denne utsikten mange gonger, men om de ser nøye etter vil de sjå at området med solsenger til leige no er utvida langt austover. Det er også komme nye senger og parasollar på heile området.

Her ser de mot turmålet vårt, heilt ute på spissen så langt de ser land. Det tek ca ein time kvar veg. Turen går på gangvegar heile vegen.

Her ser de ein heil liten landsby forma i sand. Dette er det største og utan tvil finaste byggverket eg har sett her  nede.
 Det er alltid nevenyttige folk som lagar ulike formasjonar i sand langs denne  vegen. Dei står som regel ved ei låg bru med eit pledd strekt utover sanden like under oss så me kan kaste ned ei skjerv som takk for innsatsen.  

Restaurante Balcon de  San Agustin var endestasjonen for turen. Der vart me mottekne med blome på bordet og kunst oppetter veggene. Gangvegen endar inne på tunet her så dette er den naturlege kvileplassen som me har vore på kvart år med unntak av eit par tre år den var nedlagd.

 Då maten var var oppdrukken var det tid for betaling. Som regel får me rekninga på eit lite stålfat med ei klemme på til å stikke pengar under. Men ikkje så her. Eg hugsar ikkje kva dei har nytta til pengeinnkreving før, men denne kassen har me aldri vore borti før. Det var i alle fall rikeleg med plass til både store og små pengar i denne.

 Så var det klart for heimtur. De ser Maspalomas-ørkenen langt der ute og heilt ut dit skal me før me svingar av og fortset ein stubbe opp i byen til Solhagen som det heiter der me bur.
I kveld blir det ein tur på Naboen, ei norsk kneipe med levande musikk og hæla i taket.