Siste bloggen for i år.

I går kveld var me på Restaurant Skansen og å middag for tredje gang. Der var det Elvis-show og det var det moro å vere med på. Playa del Ingles er pensjonistane sitt rike og det passar perfekt for Elvis. Me skal hugse at Elvis la eigentleg opp i 1968, året etter at eg vart komfirmert. Dei som var ungdommar i Elvis si storheitstid, altså var jamngamle med han, er 80 år no.

Det var ei sann glede å sjå spreke 70 - 80 åringar tok fram rockekunnskapane sine frå 60 talet.

Det dreg seg mot slutten på denne turen, det ber allt preg av no, noko dette bilete kan vere eit symbol på, knipsa liggande på ei solseng. Det er snart slutt på blogginga også. Det ber sikkert innhaldet preg av. I alle fall ber leseaktiviteten preg av det. Eg har tilgjengeleg statistikk over antal lesarar kvar dag og frå onsdag er det tydeleg at mange har tenkt som så at no får det vere nok.

Nokre ord om aktiviteten på denne siste heile dagen her nede vert det alikevel. På min spasertur til stranda kom eg over denne protestaltanen. Kva det vert protestert mot er eg ikkje heilt sikker på. Det manglar liksom litt samanheng etter mitt vet.

Navlestanga mi var med i dag så då måtte ho også brukast. Her har eg foreviga meg sjølv framfor "statuecowboyen" som har stått der så lenge eg har frekventert denne plassen.

Slik ser han ut på nert hald og bukka høfleg gjer han når han får ein femmar.





Sida stanga var med var det fristande å knipse bilete i ymse retningar frå lågtflygande fugleperspektiv også sidan eg var i gang.


Dette året let det seg ikkje gjera for min faste turkompis å slå fylje. Det har turen bore preg av.
Eg har sakna deg. Du får sjå til å bli frisk og sterk att.

Med desse bileta og orda takkar eg lesarane for fyljet på denne 14. turen til Jardin del Sol i Playa del Ingles.
Så møtest me kanskje att på same måten i mars 2017.

Torsdag med tur til nabobygda.

Du ska itte trø i graset.
Spede spira lyt få stå.
Mållaust liv har og ei mening
du lyt sjå og tenkje på.


Denne vesle palmespiren fekk dei fyrste orda i Einar Skjæraasen sitt kjend dikt tileigna seg i dag.
20 cm høg, som ei lita vever potteplante stod ho nyplanta og i ytterste fare for å bli overkøyrd ved fortauskanten.

Kveldsøkta av gårdagen vart ikkje mykje å skrive heim om. Middag på vår lokale Kina-restaurant og deretter til Kasbah for å glane på seniordansen til eit glas kaffi på Irsk vis.

Det går mot slutten på vårt opphald her under ekvator. Me har ein dag att, sidan er det å pakka koffert og venda nasen mot nord.

I dag har eg vore på langtur til fots. I alle fall langt for meg. Landsbyen ligg oppe på ein høgde nordvest for Maspalomas og heiter EL Tableo.

 Kyrkja var sentral i bybiletet. Som de ser er ho av det moderne slaget og skrifta på veggen er "Iglesia de la Santisima Trinidad" som betyr kyrkja til den heilage treeinigheit, fritt oversett av meg.

Heile mai månad festar og feirar heile byen til ære for Santisima Trinidad. Dei er også kjende for truleg veras største paella. 32 kokkan er med på å lage denne paellaen som er 5 meter i diameter og mettar 5000 menneskjer.

Her er nokon bileter frå bygatene

Eit par bileter av ein cool bil må det også bli plass til. Som de kanskje ser er det ein Smart som me også finn ein del av i Norge, men denne versjonen hadde vel hatt få bruksdagar i året heime.

Så vende eg ryggen til El Tablero og ser den lange vegen heim.

På veg heim gjekk eg forbi denne sers fråseggjorde rundkøyringa. Eg trur eg har vist han fram her eit tidlegare år også, men "for eventuellt nye seere" som Arne Scheie så treffande sa det.

For å skapa ei aning misunning, her er lunchen min då eg endeleg nådde fram til fortauet heime.


Takk for i dag.

Onsdag, to dagar att.

I dag var meiniga å dra på busstur til ein liten stad oppe i fjella her som heiter San Bartolome de Tirajna. Planlegginga var gjort, dvs. funne busstopp og teke bilete av bussrute. 11.08 skulle bussen gå, men då me vakna i dag til turens finaste ver vart turen lagd på is.

Men dagens forteljing må starte med i går kveld. Då vart det tur til Puerto Rico med privatsjåfør, dvs. drosje. Det er 15 - 20 km frå oss til sentrum der ute så heile turen er unnagjort på eit kvarter. Pris 25 euro eller 250 kroner.

Formålet med turen var ein kveld med slektningar til Alice. Her er desserten kommen på bordet, Veterano og Irish coffe. Middagsmåltidet bestod av ulike pastarettar.  Sjølvsagt sidan me åt på ein Restauranti Italiani, sjølv om ingen kunne eit ord italiensk og sikkert ingen heller hadde sett sine føter i Italia.

Heimturen gjekk på samme luksuriøse vis. Me kappkøyrde med bussen og vann han sikkert med eit kvarter. Det vart stopp på Naboen på heimvegen. Der var det både stamgjester frå Årdal og Luster å helse på.

I dag har eg vore ein tur oppe til der lokalbefolkningen bur. San Fernando heiter det der og bydelen starta så smått rett bak der me bur.

Her er ei typisk gate med rekkehus eller kva ein skal kalle det. Storparten bur nok i blokker, men store områder er også bygd ut slik som dette. Heilt like einingar frå starten, men noko ombygd og oppussa etter eigen smak og behag. Dette området var inngjerda og innemura på allae kantar med unntak for ein smal tilførsleveg. Dette veit eg allt om sidan eg gjekk langs muren rundt mest heile området i håp om å finne vegen utatt.

Det er ikkje mykje av eigedommen som ikkje er hus så ein må nytte plassen godt. Om ein er redd nok for bilen vert det alltid plass til garasje i gangen, same kor trangt det er å komme inn inngangsdøra.

Dei som ikkje vil eller kan sette bilen i gangen parkerar på fortauet.

Dette får vere nok frå mi to timar lange antropologiske studiereise i dag. I kveld trur eg turen går til Spisestuen. Det var ei som ville vete  vegen til han Atonio med dukane.

Om det vert noko spanande ut av den utfarten, så få de kanskje vete det i morgon.

Takk for i dag.

Tysdag, etter ein pause.

 Det vart ikkje noko blogg i går. Ein sørjebodskap heimanfrå nådde meg i det eg skulle setje meg til å forme nokre ord til dykk. Hovudet vert fyldt med kva kunne me gjort onnorleis. Det går inn på oss når livet trøblar seg til for ein me alltid har hatt eit nært fohold til. Når livet blir så vanskeleg at ein ikkje finn vegen inn på trygg grunn att. Men livet må gå vidare for oss som er så heldige at me føler oss på trygg grunn.

Eg vel å skriva litt om ein oppdagelsestur til Maspalomas. Dette flate fine området vest for Playa del Ingles. For dei kjende, dette er frå  bakken ned med palmelunden i botn av bakken.

Eksotisk, men det er noko heilt onnort eg vil skriva om i kveld.

Om eg henvender meg til Maspalomasfararane har de sikkert alle eit forhold til kjøpesenteret Faro 2. No har det lege som ein kommande ruin lenge. Og verre blir det år for år. Det vil seie det kan knapt bli verre no.

Eg våga meg inn. Det var ikkje folk å sjå nokon stad. Tome vindauger over allt. Berre reklameplakatar og anna skrot låg strødd rundt.

I det eg kom heilt inn høyrde eg ein klagande mollstemd melodi svakt strøyme ut av ein høgtalar. Det burde vere teiken på liv, men for meg vart inntrykket berre meir skummelt.

Allt har sjølvsagt ei forklaring. Eg lista meg gjennom heile bygningskomplekset utan å sjå eit mennneskje, men vel nede trappa på andre sida såg eg folk. Der viste det seg at på utsida av sentert var det tre som ikkje hadde gjeve opp. Ein klesbutikk, ein kolonial og ein liten kafeteria. 

Og her er årsaka, trur eg. Eit badebasseng midt mellom mange titals bungalovar, om det ordet finns på norsk. Klokka er midt på dagen og sola skin frå nerast skyfri himmel, men det finns ikkje folk på solsengene eller i bassenget.

Eg går vidare langs folketomme gater med samme slag bungalovar og andre "sommarhus" på begge sider. Også her folketomt. Kva er det som skjer. Klarar dei ikkje å fylle opp med feriegjester?
Eg trur eg har svaret. Kalde senger kallar dei det i reiselivsbransjen. Eg trur at her er hyttene selde til privat bruk. Då står dei sikkert gjennomsnitteleg tome 10 - 11 månader i året. Det skapar spøkelses-kjøpesenter og tomme gater. Det er sjølvsagt forståeleg at det kan freista å selja til prisar langt over byggekostnader for så å nytte halvdelen til å bygge tilsvarande andre stadar. Men me ser alle baksida av ein slik strategi.

Det vart mykje alvor. Seinare på kvelden gjekk turen på byen for middagsinntak. På min veg kom eg i prat med ein mexikanar, trur eg. Eg prøvde meg på dei språk og dialektar eg kan, men han var stum som ein ørsters.

Maten vart innteken på Little Brasil. Ei hyggjeleg stund og eit godt måltid i noko som mest av allt likna ei lauvhytte.

No går turen til Puerto Rico og "syskinbån frå Årdal"

Takk for i dag.

Strandturen til fyret.

I dag har eg gått turen langs stranda ut til fyret ved Meloneras.
Men fyrst litt om gårkvelden.

I går kveld valde me å koste på oss ein femtilapp ekstra og gjekk på ein litt "finare" restaurant, trudde me i alle fall. Me sette oss til rette og bestillte kvitlauksbrød som ventekost. Hovudretten vart Snitzel cordon bleu og lammesteik.

Det var ei lukke at kvitlauksbrødet var av det luksiriøst store slaget. Frå byrjinga av var det stort og rundt som ein pizza og rett godt. Men det varde og rakk med hovudretten. Plutseleg var det ein kelnar på veg med to rettar til oss. Ein slags fisk til meg og ei stålpanne med eit eller anna i til Alice. Dette kune ikkje vere rett sa me til kelnaren. Det vart snakka noko spansk med utestemme fyrst, eg veit ikkje om det var mynta på oss, men til slutt tok han maten med utatt. Det viste seg at det var nabobordet som skulle ha dette.
Etter ei god stund til gjorde dei eit nytt forsøk. No kom dei med to porsjonar laks. Me kom med dei same protestane. Me skulle ha snitzel og lam sa me. Hovudristande og eg trur litt flau måtte kelnaren for andre gong returnere til kjøkenet med maten..



Då endeleg kom maten. Litt stusseleg spør du meg men slik skal det heilt sikkert vere. Maten var i alle fall god og me hadde god tid til å bli rikelg svoltne.

Etter maten gjekk turen til Trollstova for ein kaffikopp eller to og eit glas med Veterano. Der sat denne snertne snella og song gamle slagerar frå 60-70 talet. Der vart det plass til både Beatles, Bee Gees, Elvis og Raindrops falling on my head.

Så var det forteljinga om ørkenvandraren og den store strandturen. Den skal etter som vert sagt vere omlag 7 km. lang.

For dei mange lustringar som har gått denne turen før kan eg fortelje at det var bra framkommeleg i år. En del stein møtte eg kort veg frå startpunktet, men med gode sko var det fint å gå.

Me kjempa oss fram i vind og byljer som best me kunne. Det var verst for dei eg møtte. Dei hadde motvind. Etter kvart var både øyrer og auger fulle av støv.

Eit stykkje etter neset vart det smalt. Nokre plassar måtte me velje å gå oppe i sanddynen eller lata byljene slå oppetter leggene.

Siste delen av turen vart det rett fint å gå. Her ser eg fyret som er endepunktet for turen. Det er eit syn som alltid er godt å sjå. Ein vert noko sliten av å gå i sanden og sjå seg føre for både byljeskvulp og steinar.

Her er målet nådd. Eg prøvde meg med å spasere gatelangs heimatt også, men etter å ha gått ein trejedel av turen gadd eg ikkje meir og tok drosje heim til dobesøk og lunch.

Alice har vore til kyrkje i dag. Den skandinaviske kyrkja ved Kasbah vart vald for denne vekas sundagsgudsteneste.

Då ho kom inn var det berre 10 minuttar att av gudstenesta fortalde ho, men eit bilete som bevis på deltaking er alikevel greit å ha med i bagasjen heim.

Med eit prov på ver og temperatur helsar me heim til dykk i snødekte heimlandet. Om ei lita veke er me der me også.

Takk for i dag.