Fredagsbloggen

I går kveld gjekk turen til Puerto Mogan. Me var fire i lag, tre damer og eg, så det gjekk ikkje lenge før fleirtalet hadde funne fyrste stoppestad.  Om det vart nokon handel er eg usikker på då eg for det meste holdt meg ute.

 Ein liten tur inn i døra våga eg meg forresten og der såg eg at damene hadde samla seg rundt ei skohylle. Dette var vel for så vidt ikkje så underleg, men skomerket var nytt for meg.  BIRKENSTOCK er visst det nye,hotte innan sandalar for tida. Eller er eg heilt på viddene?

 Etter handlerunden var det endeleg klart for matøkt. Denne hyggelege mannen ynskte oss vel møtt og fann passande bord til oss. Kvitvin og øl vart bestillt før menyane vart tekne fram for finlesning.

Det vart biff på meg. Entrecôte skrivest det visst på fransk og eg har i ettertid lese meg til at det skal vera det møyraste kjøtet på storfeet nest etter indre og ytrefilet. Dette fann eg på wikipedia men har altså ikkje peiling sjølv. Godt og møyrt og heilt passeleg steikt var det i alle fall. Damene valde frå sjøens delikattesser.

Sidan vart det barrunde der damene valde ein slags jordbærdrink medan eg valde det vanlege, ein veterano.

No var mørket komme over bygda og hamna. Det er stadig fasinerande med den liggande månen. Det var på tide å finne busshaldeplassen og komme seg på heimtur. Etter ein heseblesande spurt rakk me heldigvis siste bussen heim med god margin.

 Meir heseblesande skulle det bli. Det viste seg at me hadde fått bussjåføren frå helvete til å køyre oss heim. I fyrste svingen miste ei jente på setet bak oss taket og rauk over midtgangen og opp i fanget til reiseføljet vårt. Heldigvis var det ei retteleg lettvektar så det skjedde ingen skade. Alle lo hjarteleg unnateke jenta som forsøkte å gøyme seg så best ho kunne bak kompisen sin.

Etter dette lærte alle at her var det om å gjere å halde oss fast. For det gjekk frå galt til verre. Ei slik køyring har eg aldri vore med på. Med lyset på blend, så dårleg at det var knapt eg såg lyset på asfalten gjekk det så det kvein i alle svingar. Ei giring og gassing så det var mest eit under han ikkje kvelva heile bussen. Ei dame i setet framfor oss sag samankrøkt med andletet i fanget heile turen. Ho våga ikkje å sjå opp før bussen hadde stoppa.

Eg trøsta meg med at dette vart berre denne eine turen for oss. Sjåføren hadde heilt sikkert overlevd ei rekke slike turar.


I dag har eg halde meg ved "teltene". Veret er strålande. I ein lun men skuggefull krok på terrassen var det for litt sidan 28 grader.


Takk for i dag.

Torsdag i andre veka.

 På denne bloggen der kun dei viktige nyhendene slepp gjennom kan eg fortelje at i dag har eg gått til innkjøp av ny hue. Etter grundig overveging er eg kommen til at det kan vere greit å vere eigar av to. Så heretter skal de berre ta det med ro om hua mi heng att på ein stolrygg på Lustrabui og det regnar ute. Eg har ei til.

Bileta i dag er frå ei, for meg,  altenativ side av Puerto Rico. I dag har eg rusla ut på austre moloen som kransar badestranda. Frå der er det fyrste biletet teke.

 Andre biletet er av der eg stod og tok det  fyrste. Turen i dag gjekk etter kvart til den andre hamna her. Eg trur det vert kalla Nye Puerto Rico der og dette biletet er altså teke på veg dit.

Slik ser det ut i småbåthamna der. I tillegg er det også ei bra mykje romslegare hamn for nyttefartøy. I den er det eit yrande liv av båtar i alle storleikar. Her kan du stige på rutebåt til Mogan eller Arguineguin, her kan du bli med på kvalsafari med både store og små båtar, eller du kan leige det båt med kaptein for å dra på havfiske.

Om eit par timar går ture til Puerto Mogan. Det gledar me oss til. Så vil tiden vise om det vert noko å rapportere drefrå. Det kjem i tilfelle i morgon.

Takk for i dag.

Onsdag, halvveges.

Gårkvelden var prega av krimsjuke som ho bestemor i Skare kalla det og matte augo. Me heldt oss i sofaen og forlysta oss med det svenskane serverte til ei kvar tid på ein kanal dei kallar 4.

I dag har Alice etter kvart funne sin plass i sola. Det var det sers kledelege hovudplagget som fekk meg til å gje plass til dette meir private motivet her på bloggen.

I dag tok eg ut på langtur. Eg sette i veg opp bakkane bak hotellet me bur på. Eg hadde ein grov plan om å forsera høgste ryggane bak her og gå ned att dalen som endar opp på Amadores-stranda. Her er eit bilete nedatt mot stranda i Puerto Rico rett før eg misser utsikta heimatt.

Det var ikkje lenge gjort før også neste åskam var nådd og her ser me strendene utover til Arguineguin. Puerto Rico er for lengst borte bak åsen i forgrunnen.

Det veks ikkje mykje villt her. Stort sett kaktus og ein slags vier. Gjev du det vatn og litt jord derimot, så vil det seg. Dette omfangsrike "tuntreet", planta på ei øy midt i gata og som femner over heile gatebreidda var eit imponerande syn på min veg i dag.

Desse to bileta av Amadores frå ein noko uvanleg vinkel tok eg i det eg såg stranda for fyrste gang ned dei bratte bakkane frå toppen.

 På ein strandrestaurant vart det spansk omelett og eit lite glas øl. Dette er ein lunchrett eg et ofte her nede. Den består seg av omelett med potetskiver i og med salat til. Absolutt noko å anbefale om du er svolten.

Så la eg badestranda bak meg og tok den flate vegen heimatt. Kva kvelden vil bringe er enno ikkje sikkert, men det kan no bli ein tur på senteret kanskje. Ein av oss har i sine gener, arva fossrennande auger ved forkjølelse (krimsjuke)   og om det ikkje gjev seg er det ikkje moro å vere ute blandt folk.

I morgon skal me til Puerto Mogan, men eg trur det vert tid til nokre ord her før me dreg. Om ikkje så veit de altså årsaka.

Takk for i dag.

Det 4. reisebrevet.

Me må fyrst av allt i dag få seie takk for mange gode tips om hyggjelege serveringsstadar med god mat. I går var me på ein av dei. Pinocchio serverar ordentleg pasta carbonara, laga etter den rette oppskrifta og med dei rette ingrediensane og det er ikkje sjølvsagt. Også Pizza pepperoni var som den skal vere. Rikeleg med ekte pepperonipølse gjorde det til ei sterk oppleving for madammen å innta den.
Etter maten var det godt med eit glas kaffi. I kveld som ofte ellers etter irsk oppskrift.

Helsa er det ikkje noko nytt å skrive om. Me snårar litt begge to. Me hostar litt også men deler på vidundermedisinen frå i går. Det viktigaste er at me no kan gjere det me kom hit for begge to, den eine solar seg medan den andre labbar gatelangs etter fotomotiv det kan skrivast nokre linjer om.

Eg har telefonen full av foto som skal fortelje om den fuglefjellaktige byggemåten som er nytta i mange av dei bratte hamrane rundt om her. Men som de alle veit som har prøvd på noko slikt, ein ører ikkje i hovudet av å sjå på bileter for å sei der slik. Alikevel kan me kanskje tenka oss utsikta og friheiten ein kan føla der oppe, 2-300 meter over dalbotnen.

Om det ikkje er ein flyplass i nerleiken (og der er det skjeldan)  er det gjerne båthamna eg oppsøker fyrst. Slik var det også i dag. Ein yrande aktivitet av passasjerbåtar som går i rute mellom Arguineguin og Puerto Mogan påminner meg om at ein dag skal me ta den turen. Denne staden, Arguineguin, med namnet eg må slå opp på kvar gang eg skal skrive det og som nordmenn flest uttalar på dei mest festelege måtar tyder forresten stille vatn eller noko slikt. Eg har sett det oversett til engelsk som quiet water. Det er sikker grunna den gode naturlege hamna.

Til slutt i dag vil eg skrive litt om dykk lesarane. Eg har tilgang til fyldige statistikkar til denne bloggen. Eg veit ikkje kven som les, men eg veit blandt anna kor mange de er og kva utstyr de nyttar når de les.
Den datateknologiske utviklinga går fort og mange seier at folk på min alder klarar ikkje å følje med  og dermed vert taparar i medieverda. Dette er stort sett tullprat. Det store fleirtalet tek i bruk nyvinningane. Telefonen for eksempel. Me kallar han for telefon av gammal vane, men det er snart det me brukar han minst til. Eg går ikkje ut frå at denne bloggen går som ei farsott i ungdomsmiljøa for å sei det slik.  Av alle de som les denne bloggen no er det ca 75% som les på telefonen, 20%  brukar nettbrett og 4% av dykk sit som meg no med ei datamaskin framfor dykk.

Takk for i dag.

Mandag med finver.

Eit gatebilete av heimvegen frå senteret opnar dagens blogg. Ingen annan grunn for det enn at det er slik gatene ser ut her og sola skin frå skyfri himmel.

I går ettermiddag fekk me uventa vitjing. Ein slektning og kjenning som me veit bur lengre ut langs stranda her hadde etter kvart utvida ettermiddagstrimmen til dei plutseleg sto nede i havna her. Etter telefonkontakt var me nede og losa dei den siste stubben opp til vårt lune reir for ein koseleg prat før dei måtte gjere vendereis medan dei hadde dagsljos.

Eg har vore på apoteket i dag. Ærendet var å få tak i hostesaft men dama bak disken snakka meg trill rundt. Eg skulle ikkje ha hostesaft. Ho visste dei hadde noko slikt i Norge, men sjå her kva du skal ha. Ho vart borte ein agneblunk og kom att med to øskjer som ho viste meg. Eg var til og antyda at ho fekk velje ho som hadde greie på slikt, men vart fort avfeia att. Eg skulle ha begge. "Sjå her, av denne skal du ta ei skei morgon middag og kveld og denne tek du 20 dropar utblanda i litt vatn, også denne 3 gonger for dagen i lag med den andre. Ja du treng ikkje ta dei i vatn om du klarar å få i deg 20 dropar på anna vis, men høyr på meg det er enklast med litt vatn. Og så drikk du mykje vatn heile dagen så er du snart frisk. God betring, 20 euro takk." Oversett etter hugset av meg.

På heimveg passerte eg 3-4 svenske damer som hadde stillt seg opp langs gangvegen. Eg sakka på litt, nyfiken som eg er, og såg overskrifta. Gode nyheiter frå Bibelen stod det. Bibelen er heilag for mange og evige sanningar er det også svært mange som menar den inneheld så eg skal vere forsiktig med kjeften, eller tastaturet no. Alikevel, nokon nyhende står det vel knapt der. Den dramatiske reportasjen frå Getsemane og Golgata vart vel publisert for snart 2000 år sidan.

 I mangel av hund eller katt har eg hyra inn ei due til å rydde golvet for smular. Ho kjem eit par gonger for dagen og gjer ein grundig jobb før ho ruslar ut i sola att.

Som de ser av bilet og temaval er det ikkje så mykje som skjer her. Eg er stadig ikkje i form til dei store utfluktene, men me kosar oss i sola og nyt dei late, gjeralause dagane.

Med to flasker vidundermedisin og ein stor pose marshmallows på bordet skal du sjå eg snart er heile kar att. Takk for i dag og:

Stay Tuned

.

Dag 4 og stadig uggen.

Som ein hoggorm om våren forsøkte eg i dag å lata sola steike meg frisk. Om de reagerar på den svarte t-skjorta skal de vete at eg prøvde meg utan også men har valt å spare dykk for det.

Det vert til tider sagt at av allt som ikkje gjer oss friske att er cognac det beste. Eg trur at ein colaboks innteken med den varmande sola midt i fleisen er betre.

I går kveld stabba eg meg ned på senteret for eit  varmt måltid. Der sit det ein kar og teiknar. Eg tek sjansen å legge ut eit slikt bilete. Lat meg fyrst sei at kunden veit omtrent kva dei får før dei sit seg til rette, men det er vel ikkje akkurat dette den gamle oldemora ynskjer på veggen for å minnast barnebarnet sitt.

Det er ein uendelegheit med "restaurantar" her og sidan me er lite kjende enno er det tilfeldig kor me hamnar. I går følte me at det var kun flaks som berga oss. Maten var god nok, men betjeningen var lite røynde. Eg bestillte lasagne og fekk pomfritt til. Poteter til lasagne er i alle fall ikkje eg van med.

Då me hadde ete opp og dei hadde henta tallerkenane våre kom det ein kar og spurde kva me hadde ete. Dei hadde gløymt å skrive det på computeren som han sa. Då me gjekk derifrå var ikkje eit einaste bord rydda. 

Alice er ikkje den som skryt på seg evna å finne vegen frå a til b. Ho er nok betre enn ho sjølv trur, men i dag er ein barriere broten. Ho har nyss vore ute for, på aller mest forsiktig vis, å sjå om ho heilt åleine og med berre nokon små tips kunne finne stien til Amadores. For litt sidan kom meldinga på telefonen: AMADORES!!! Ho sa ikkje mykje då ho kom att, men eg trur ho er bra kry over bragda så ho tek mot gratulasjonar.

Aktiviteten har ikkje vore stor så langt her nede i varmen, men eg kjenner at sykja er på retrett så i morgon kan det kanskje bli fullverdig sydenliv på oss også.

For 4. gang denne våren; takk for i dag og  Stay Tuned

Snørr og feber.

Ein ting sydenreisene aldri er forutan er å møte kjende heimanfrå. I går kveld tikka det inn melding med spørsmål om me var på senteret. Det var me og det vart ein hyggeleg prat med kjenningar frå Veitastrondi. Me kjem nok til å møtast oftare for det viste seg at me kom på samme dagen og skal begge vera her i 14 dagar.
Eg var noko uggen i går kveld og det var tydeleg at det var sykje i vente. I natt slo det ut i full blomst og i dag her eg holdt meg på sofaen nedbredd under eit teppe.

Gårdagens blogg fekk stor merksemd, ja enorm i mine auger. Det er så ein får prestasjonsangst når ein veit at så mange kjende og ukjende les det ein skriv. Eg vil allikevel takka alle som vil lese desse meldingane frå sydenlivet.

Me har det fint her i Puerto Rico, men har alt no avgjort at neste tur blir til Playa del Ingles. Eg vil tru at det store fleirtalet lustringar vel Puerto Rico, men det er noko med vanen. 14 turar eller 27 veker på ein stad set spor.
Cowboyen  med stampuben i bakgrunnen har stillt opp kvart år frå 2003 og sikkert mange år før det. Eg trur eg saknar han.

Det vart ikkje rart frå oss i dag. Sjukdommen får ta skulda, men likevel:

Stay tuned.

Dag to og eit trist attendeblikk.

Dette biletet er teke den 23. mars 2003. Det er altså 14 år sidan at me to nabofamiliane i nedre Bringebakkane drog på vår fyrste sydentur i lag. I 1952 kom eg til verda og flytte straks inn i det nybygde stovehuset 50 meter frå den 2 år gamle naboen min. Sidan har me vore naboar. Me har vore born i lag, ungdommar i lag, vaksne i lag og skulle til  for alvor å bli gamle i lag. 

No er naboen borte for alltid. 

 Men livet skal gå vidare for oss andre. 13 årlege turar fekk me i lag. Me levde som ein familie. Til saman eit halvt år fekk me her nede. Eit halvt år der me inntok alle kveldsmåltida i lag, der eg og naboen gjekk vår føremiddagstur kvar dag og damene sola seg og gjorde "dameting" i lag.  I fjor bestillte me billett i lag som vanleg, men helsa tilsa at han ikkje kunne vere med og måtte avlyse. Vårt 14 opphald på Jardin del Sol utan dei vande reisekameratane i naboleiligheiten gjekk greit. Sant og sei tenkte eg vel mest synd på meg sjølv som måtte rusle rundt åleine om dagane.

I år har me har valt anna reisemål. 

Eit år før har eg skrytt på meg trimmeambisjonar. Det er så passeleg etterlevd i gamlelandet. I går ettermiddag derimot, gjekk turen opp trappene frå like ved hotellet vårt og til toppen av skrenten bak oss. Nokre hundre meter i motbakken frå hotellet og 356 trappetrinn og eg var på toppen og kunne stå og nyte utsikta i lag med ei due utan høgdeskrekk.

 I dag har me vore på Norskeplassen. Totalt 12 km spasertur og, i fylje Google, 308 meter over havet på det høgaste gjer noko med føtene til ein gamal utrent kropp. Men det skal visst vere sunt på lang sikt. Turen gjekk i mitt tempo heile turen og på oppvegen har eg ikkje tal på kor mange som tok oss att. Så steig sjølvkjensla i meg. Eg var i ferd med å ta att ein familie på fire. Gleda var stor i det eg forserte forbi dei, men plutseleg så var det som om all prestisje var som blesen bort. Dei var DANSKAR.
Det har vel aldri vore rekna som ei bragd å gå frå danskar i dårleg form på fjelltur.

 På veg nedatt tok me eit bilete av hotellet me bur på. Revoli heiter det og det er det store bygget midt i biletet.

 Eit oversiktbilete som viser kvar i landskapet me bur endar denne dagens helsing frå syden.

Statistikken seier at det er mange som har vore innom den fyrste utsendinga og det inspirerar.

Stay tuned.

Den fyrste helsinga heim.

Så er sydenturen 2017 i gang. I går gjekk det meste av dagen med til reise. Me tok av frå Bergen Lufthavn, Flesland kl 10.35 og landa i syden vel 5 timar seinare.
Eg er deltidspensjonist og kona godt over 60 så me bevilgar oss etter kvart meir komfort. Det vil seie at turen frå Luster starta tysdag kl 14 og det vart hotellopphald på Flesland med avslappa frokoststund onsdag morgon før innsjekking og ombordstiging.

 Veret var ikkje strålande i går kveld, men i dag vakna me til blå himmel og kl 07.45 var det like før sola stakk fram over åskammen i aust. Den tidlege oppvakninga i dag skuldar me på "jetleg" etter den lange reisa. Me har jo stillt klokka heile ein time fram så Ole Lukkauge kom tidleg i går kveld.

Me er ikkje heilt nøgd med plasseringa på rommet vårt. Me har kryssa vekk "mangler fritt utsyn" på bestillinga og betalt ekstra for det. Etasjen under oss er rimelegare fordi dei ser ingenting anna enn ein mur, men me ser ikkje mykje betre me heller. Det ser for meg ut for at me har fått den 3. dårlegaste utsikta i forhold til pris av 181 mogelege. Eg prøvde meg med denne "Tui appen" på telefonen å klage mi naud, men svaret derifrå var at det var dette eg hadde betalt for, amen. 

 Det fyrste eg fekk auge på då eg i dag var kommen slik til at eg såg havet var ein oljeplattform i horisonten. Det er nok ikkje oljeboring denne held på med men det er i ferd med å gro opp oljeindustri på land her. Blandt anna ein av LMI sine samarbeidspartnarar er i ferd med å etablera seg her. Du skal sjå det vert rift om reiseoppdraga om turen går til Gran Canaria i staden for Radøy i framtida.
Dette motivet fanga eg opp på min vesle bli kjendt rundtur i dag. Me bur i Puerto Rico i år, for fyrste gong, så det gjer seg med ein liten runde for å bli litt kjend med dei viktigaste gatene rundt forbi.

 Starten på gangvegen til Amadores-stranda måtte eg sjølvsagt bli trygg på å finne kortaste veg til og det gjekk fint. Som de ser er den flittig i bruk.

 Litt øving med panoramafunksjonen på kameraet mitt gjev dykk her eit bilete med ein versjon av Puerto Rico som er nerast flat. Kanskje eg kan selje det til reiselivsnæringa. Det kan kanskje nyttast til å lure gamle folk med skrøpelege hofter ned hit til trappelandet.

Det må også nemnast at me har høyrt frå vener på Playa del Ingles og gledar oss til den dagen turen går dit.

Det var alt for i dag og eg seier med Geir på Radio Luster; Stay tuned.