Den 8. dagen, Laurdag er turdag

 

Eg og bussjåføren hadde bussen for oss sjølve i starten av min utfart til den staden som er så vanskelg å hugse korleis den skrivest. Arguineguin er visst rett skrivemåte men på sognamål uttalar me det som arginiginn.

Målet for dagen var å sjå meir av staden enn det som ligg mellom hovudvegen og havna. Det er dit me har hamna kvar gong me har vore her. Den høgste bebyggelsen til venstre er målet i dag.

Når ein dreg på åra er det viktig å bruke hugset seiest det. Det eg likar å gjere på ukjend trakter som i dag, er å sjå seg ut ei rute på kartet i god tid før turen skal gjennomførast for så å forsøke å gå ruta kun etter hugset. I dag kjekk det bra til slutt, etter nokre forviklingar. Der var desse to trappene i sentrum. Eg hugsa det var to trapper der eg skulle nytte den breie, trudde eg. Men den breie trappa førde meg ikkje til målet. Så måtte eg nedatt og prøve på nytt.

Her er eg på toppen sv den smale trappa, glad og lukkelg. No ser eg at eg er på rett veg. Etter 50 meter på veg vidare ser eg at den breie trappa også endar her. Eg skulle berre ha teke ei lita trapp til etter den store.  Kan moralen her vere: Du må gjerne surre rundt på den breie vegen. Har du flaks så finn du fram til sist. 

Men vel du den smale lange strevsame trappa er du sikker på at du når fram, slik eg har gjort her. Eller ikkje heilt. Ser du den vesle stien i enden av snuplassen. Dit gjekk eg for å få ordentleg oversyn over byen med et vanskelege namnet.

Der møtte eg rett nok dette skiltet. Eg holdt meg godt fast i gjeret medan eg tok bileta du får servert nedanfor her.

Mot vest

Mot aust

Nedatt tok eg den breie vegen og passa på at det skulle vere mest mogeleg nedoverbakke. Då er det uungåeleg å treffe på motbakke i blandt men det går som regel bra til slutt. Vegen kan bli lang men ein får sjå ting ein ikkje visste om.