Den 14. og siste dagen i syden.

Om du ikkje har nok anna å fordrive tida di med, så kan du få vere med meg på tur i dag. Som før sagt, desse turane mine vert i stor grad til undervegs. I dag var planen å gå gangvegen til San Augustin fram og attende. Her er eg på veg, eller rettare sagt langt kommen. Endepunktet er på neset de ser der framme. Sola skin og eg går skjortelaus.

På veg siste stykket tok eg eit bilete attend mot der eg kom frå. Eg gjer ofte det har eg funne ut.

I det eg skal legge det ut så alle kan sjå det ser eg at eg har fått med ein aktivitet nederst i biletet. I desse dagar med høg oppløysing er det ikkje vanskeleg å ta fram telelinsa, d.v.s. datamusa, for å zoome inn på desse tre damene som driv med modellfotografering på stranda.

Her er eg kommen fram til enden av gangvegen. 

Ja ikkje berre på gangvegen men enden på framkommeleg natur også.

Men 50 meter attende finns det ei trapp som endar jamhøgt med øverste etasjane på huset de nett såg. Dit gjekk eg i dag. Eg visste ho var lang. Eg har gått ho før. I dag talde eg trinna og kom til 150 trappetrinn.

Men i dag fann eg veg forbi denne bergknausen som alltid før har stansa meg. Det vart litt fram og attende i gatene før eg fann vegen.

Og skulle eg ned att på stranda måtte det bli fleire trapper. No nedover sjølvsagt

Og litt trapper på andre sida syner at eg kjem vidare.

Her er trappa eg gjekk ned.

Moro å finne ein gangveg ein ikkje visste om etter 21x2 veker med spasering og turgåing her rundt Playa del Inglès.

Og her stikk det fram ny og for meg, ukjend urbanizaciòn også.

Som de så vidt kan skimte på førre biletet går det heretter ein brei, flat og fin, endelaus gangveg.

Heilt til enden av dagens tur som vart Bahia Feliz. Då hadde eg gått nok for i dag.

Og dette vart neste mål.

Som var ein busshalde plass. Derfrå tok bussen meg trygt attende til nerast mogeleg der eg bur. 

Kveldens og feriens siste måltid ute måtte me sjølvsagt innta på det som er nerast som ein stamplass for oss. Som de se, husets frue langar godt ut då me nerma oss kinarestauranten på Jardin del Sol. 

Og her ser de dei står i mot oss. Kina Sol kallar me den, den heiter visst litt meir. Me likar å gå på ulike stadar . Me har kjøpt middagen vår på i allt 8 ulike serveringstadar desse 14 dagane me har budd her. Men denne staden har me vore på 3 gonger.


Fruen tok kylling med kasjunøtter medan eg kjøpte kylling med sterk chillisaus. Fint skal det vere, me kjøper som regel forrett også. Som regel er det kvitløksbrød men her kjøper me vårrull, også i kveld.

Etter at me er mett og god kjem betalinga og då får me servert litt av kvart på huset. Som de ser, flaskene står på bordet med full rett til å ta ein til om me vil, heilt til me reiser oss og går.

Her ser de dei faste serveringsdamene som alltid er her, sju dagar i veka. Sjefen til venstre.

Eg antyda vel høgre oppe at me ikkje hadde nokon ordentleg stamplass. Det er vel ikkje heilt rett. Dette bordet ned mot dansegulvet på Kasbah er vel det som nerast kan likna på ein stamplass. Også i kveld enda me der til slutt. I kveld vart det Veterano og Apperol.

No står berre pakking og heimreise att av årets sydentur til Playa del Inglès. Klokka 11.45 må me vere ute for då kan bussen komme kva tid som helst. 

I kveld vert det hotellovernatting på Gardermoen I morgon køyrer me heim til Luster. 

Takk for at så mange ville følje oss på denne måten i år også.

Helsing 

Finn og Alice

Dag 13, den nest siste dagen

Me startar feriens nest siste reisebrev med eit nostalgisk bilete for mange lustringar. Blandt anna hadde dei bileter av dei beste stamkundane sine på veggen. Der kjende me att minst ein Skjolding. Hurtigruta har hatt mange lustringar på vitjing opp gjennom åra, men no er den stengd for godt, ser det ut for. Allt i 2013 vart den stengd for fyrste gong. Då braut det ut brann i dette kjøpesenteret, Metro som det heitte og som Hurtigruta låg i. Då mått mest alle etter kvart flytte ut. Hurtigruta flytte over til ein stad på heilt andre sida av byen. Det var ikkje nokon suksess, så dei flytte etter kvart attende hit, men det gjekk heller ikkje. No er den altså stengt for godt. 

Eit to og eit halt år gamalt avisoppslag eg fann, kunne fortelje at om to månadar  skulle rivinga skje. 

Som der ser, det ligg enno her som ein ruin.

Dagens tur som gjekk forbi ruinane av Metro hadde som mål å gå gangvegen langs sanddynene så langt den går. Det var mange som hadde tenkt same tanken som meg.

Også ut i sjølve sanddynene var det mykje folk. Det er ein populer tur å gå herifrå og rett ned til stranda.

På tur heimatt kom eg over eit par gode idear å ta med heim att til Uthusen. Kva med å pynte opp slik utanfor butikken din.

Eller slik som her. Det skeive tårn i Pisa framfor inngangen til Pyramiden hadde passa fint. Kanskje med ein ekte pyramide på andre sida av inngangsdøra. Du får ideen heilt gratis.

Kveldsturen vår gjekk til denne staden med den hensikt å ete eit siste måltid for dagen. Angus Plaza heiter den no, men for dykk som har vore på desse trakter før så er det same staden der Little Brasil låg.

Og forandringane er ikkje store. Dei nye eigarane, eller kanskje dei same, har teke i bruk allt som er mogeleg frå tidlegare. Som de ser, mellom anna menyomslaget.

Shoppingsenteret Kasbah er der me som regel endar kvar kveld etter  middagsmåltidet. Dette senteret var svært så populert ein gong, men er no prega av heller liten aktivitet. Mange lokaler står tomme. 

Men me likar oss her. Det er her me endar "barrunden" vår dei fleste kveldane. Det kan sjølvsagt ha  med saka å gjere at dei er meraste nabo til der me bur.

Dette utsynet vakna me opp til på denne sydenturens siste heile dag, fredag. I morgon er me kommen ut på gata klokka 11.45 for etter kvart å stige på bussen til flyplassen. 

Me får sjå kva sydenturens siste dag vil bringe. Fyrst og fremst gledar me oss til å komme heim no.

Dag 12, det nermar seg heimreise.

 

Dagens tur gjekk gjennom  San Fernando med  nederste del av Barranco de Fataga, som eg trur er Fatagadalen på norsk.

På min veg gjekk eg forbi dette bygget. Som de ser, det er mykje spansk ein forstår sjølv om ein ikkje kan språket. Dette er senteret for vaksenopplering.

Det er eigentleg ørkenområde her. Difor krevst det å ha vatn tilgjengeleg til ei kvar tid. Dei er egentleg ikkje sparsame med vatnet. Det vert for eksempel brukt mykje til vatning av vegetasjon som dei held i live og fin. 

Her nermar eg meg målet mitt for dagen. Dette er ein betongfabrikk, blanderi, og sandtak.

Meininga er å gå heilt ned til blanderiet og så ta denne vegen i dalbotnen attende.

Og her er eg undervegs. Eg ser føre meg at eg treff busetnaden att ein plass mellom San Fernando og Maspalomas.

Dette med kryssing av motorveg er lettare her enn sist eg gjorde det på veglause plassar. Her føl eg den store, men som oftast turre, elva som endar i det vesle vatnet rett ved stranda nede ved fyret. 

Denne gongen var vegkryssinga rett så enkel.

Men eg var langt frå kommen til busetnaden for det.

Her er fyrste teiknet på at eg snart er kommen til gater og fortau att. Noko halvferdig ser det  ut som dette byggverket og bakgarden.

Eg finn vegen rundt trur eg. Det er noko spesiellt med dette med ryddigheit her. Inne i bygatene er det svært ryddig. Det er knapt eit rusk å sjå, men når ein kjem ut langs vegane det ikkje bur folk, då ligg det flasker, boksar, og sekker med rusk og rask over allt.

Her er bygget frå framsida. Det viser seg at eg kom ned ved sida av det som i gamle dagar var kjøpesenteret heilt vest i San Augustin. Det var også her det var  lokal marknadsplass, kvar laurdag trur eg.

 

Byvandringa heim gjekk gjennom bustadblokkene som lokalbefolkninha bur i.

Her kan dei tilby det meste av kroppslege reparasjonar ser det ut til.

Og meir bustadblokker.

Kjære ordførar heime i Luster. No ser det ut for at det let seg gjere å få rimeleg veg, betre enn i dag, heilt frå Nes til Høyheimsvik. Då tykkjer eg at me, i kompansasjon for vår smålåtenheit der, kan få oss ein slik rundkøyring ein stad. No sommarstid er det vel Skjolden som er mest urbanlik så kanskje me skal legge den der.

Kveldens siste måltid var eit sjansespel vil sikkert mange seie. Ein regel som ofte vert brukt er å velje ein serveringsstad med mange gjester, der har dei som regel god og trygg mat. I kveld valde me Skansen, ein svensk restaurant med mykje folk og mykje liv i gamle dagar. Då me kom inn sat det eit par der frå før. Eg tenkte, eller kanskje håpa, at det er tidleg. Snart strøymer det på med folk. Me valde kvar vår pastarett og den var ingenting å klaga på. Den vart innteken med oss to og to servitørar i lokalet. Me vart mette og servicen var rask og god. 

Etter Skansen-besøket gjekk turen til lågaste nivå her på Yumbo-senteret.

Der vart det ein Mojhito og ein Jägermeister. 

No er det torsdag og fredag att. Laurdag klokka 12 kjem bussen og hentar oss.

Takk for i dag.