Fasit Quiz 05.10.13.

1. omgang

1. Ola By Rise
2. 6 desember 1972
3. 80,3 %
4. Tommy Tee, Sondre Lerche, Espen Lind, Lene Nystrøm
5. Olav Grov
6. 90 kr
7. Drammen
8. Helene Bøksle
9. Fortun Turiststasjon
10. Osen

2. omgang

1. Mette Østerbø
2. 25
3. Livslyst
4. Paul McCartney
5. Børre Rognlien
6. Ole Jakob Fuhr
7. 24. oktober
8. Bob Dylan
9. Tunsbergdalen
10. Ved Urnes Stavkyrkje

3. omgang

1. 2022
2. Varangerfjorden
3. Bjørn Eidsvåg og Kurt Nilsen.
4. Børre Stenslid
5. Gjøa
6. Luster Unge Høgre
7. Det blei starta der.
8. Anne Grete Preus
9. Øygarden, museet til Bjørg Hovland
10. Bringe

Lustrabui - QUIZ 05.10.13.

Her kan du bryne deg på spørsmåla frå quiz-en på Lustrabui 05.10.13.

1. omgang

1. Kven var assistent-trenar for det norske fotball-landslaget under «Drillo
2. Kva årstal er ordførar Kvalen fødd
3. Kva var frammøte-prosenten i Luster ved haustens stortingsval
4. Kva heiter dei 4 dommarane i årets utgåve av The Voice?
5. Kva heiter næringssjefen til Luster Kommune
6. SA: Kva var m² prisen for byggefeltet på Kvitevollen.
7. I kva by held Aass-bryggeriet til.
8. Kven syng her
9. Kva bygg er dette

 
    10. Kvar er dette

2. omgang.

1. Kva heite eigaren av Pyramiden Kafe
2. Kor mange representantar har Luster kommunestyre
3. Kva heiter den nye klebutikken på Pyramiden
4. Kva verdskjend popartist har kallenavnet «Macca»?
5. Kven er idrettspresident i Norge?
6. SA: Kven lustring tok sølv i hurtigfrigjerings NM
7. Kva dato er FN dagen
8. Kven syng her
9. Kvar er dette 

1. Kvar er dette biletet teke

3.omgang.

1. Oslo vurderar å søke om OL. For kva år?
2. Kva heiter Norges einaste betydelege fjord som går frå aust mot vest
3. Kva artistar står bak låten «På rett kjøl»?
4. Kven tidlegare Sogndal -spelar infomerte denne veka om at han legg opp?
5. Kva heitte båten Roald Amundsen brukte gjennom Norvestpassasjen
6. SA: Kven representerar Julie Hatlvoll i Ungdom-mens Kommunestyre
7. Oljeselskapet Shell har spesiell tilknyting til Nederland. Kvifor
8. Kven syng her
9. Kvar er dette

10. Kvar er dette

Her finn du fasiten

Norsk Køyretøyhistorisk Museum.

I sommar har eg vore på museum. 

Norsk Køyretøyhistorisk Museum på Lillehammar har mykje køyretøy og ikkje berre bilar. Her er det spissledar, kjelkar, sparkar, syklar, knallertar, mopedar, motorsyklar og bilar i alle storleikar. 

Her kjem bilete av og basisopplysningar om norskproduserte bilar.

 Dette er ein Mustad 1917 modell. Ein svært stor bil der eine motoralternativet hadde 7 liter motor fordelt på 6 sylindrar og toppfart på 100 km/t. Grunna storleik og tyngde var den utrusta med tre akslar med styring på fremste boggi i tillegg til framhjulene.

 Dette er også ein Mustad-bil. Denne er bygd i 1935 og hadde tilnamnet "egoisten" då den var einsetar.

 Norsk Automobil & Vognfabrikk bygde denne bilen i 1907 som ein av dei aller fyrste dei bygde. Denne har einsylindra motor på 8 hk.

 H.C. Bjering bygde bilar i 1919 og 1920. Denne er bygd med tanke på smale vintervegar. I laussnø vart framhjulene utbytta med meiar. Både sjåføren og motoren bakerst i bilen førde til best mogeleg tyngde over drivhjulene.

 Dette er som de sikkert ser ein Troll. Det er prototypen, bygg nr 1 frå den norske bilfabrikken med samme namn som vart forsøkt igangsett i siste halvdel av 1950 åra.
Denne vart seld på tvangsauksjon etter at Trollfabrikken gjekk konkurs. den vart kjøpt av ein kjenning av Troll-eigaren Per Khol-Larsen. Etterkommarar etter den nye eigaren tok den sidan med til USA der den til slutt hamna hos skraphandlar. Der vart den til slutt attfunnen i svært dårleg forfatning og i 1995 kom den attende til Norge. Blandt anna med økonomisk støtte frå Norsk Kulturråd er den no nermast fullrestaurert.

 Når ein får beskua prototypen av Troll må også eit nærbilete av grillen få plass sjølv om eit tau sjemmer biletet.

 Det var planlagt å bygge ein fyrste serie på 15 Troll-bilar då dei starta produksjonen i 1956, men berre 5 vart ferdiggjorde. Museet her har 2 av dei og det er vel som det skal vere når museet heiter Norsk Køyretøyhistorisk Museum.

Om denne er moden for museum er vel tvilsamt, men denne "hekkspoileren" gjorde at det nok var denne som fekk toppkarakter hos den feminine delen av museumsduoen denne dagen.

Adiós y gracias por nosotros

Adiós y gracias por nosotros er spansk og betyr adjø og takk for oss. Det er det vel verd å starte siste reisebrevet med. Me føler verkelg at me vert hjarteleg godt mottekne her. Rett nok er heile byane her sør på øya oppbygd for å ta mot og oppvarta turistar 24 timar i døgeret. Alikevel er det imponerande korleis dei fastbuande godtek og etterlever at dei tilreisande overta heile samfunnet her.
Ikke berre godtek dei det men dei yter også ein framifrå service i dei aller fleste situasjonar.

Ein ørliten takk-for-oss biletreportasje får vere avslutninga på denne reisebloggen.

 Eg vel å starta på stamkafeen vår. Det ikkje allverden til lokale, eit segldukstak mot sola og ein glasvegg som kan attlatast etter behov når vind og sanddrev gjer det utriveleg ellers. 
Stolar og bord der allt som er ledig er ryddig og reint. Kelnarar som serverar oss det me vil ha utan at me treng letta oss frå stolen. Rett og slett akkurat slik som alle andre slike restaurantar, men denne vart no ein gong vår i 2003 og det har me etterlevd fram til no.

Trekkspelaren som sit på sin faste plass i trappa opp frå stranda til promenaden lyt representera alle dei som har vanskar med å finne eit levebrød her. Han fekk ein skjerv hos oss også.

 Så eit blete av terrassen vår. Langt utpå ettermiddagen den siste dagen har sjølv soltibedaren trekt inn i skuggen.

 Eit par bileter som viser den næraste utsikta vår som no blir borte i eit år. Eit bilete av rekka med naboar der alle har trekt i ly bak betongveggene sine. Biletet under er i retning bassenget der palmer og seder susar i staden for bjørk og gran.

Slik er utsikta mi no når eg sit og skriv dette. I morgon klokka 9 kjem drosjen og hentar oss for å frakte oss til flyplassen. Berekna landing på Flesland i Bergen er ca kl 18.00.
Så står berre bilturen heim att. Truleg før midnatt er me heime att og måndag kl. 07.00. er det innstempling til kvardag på LMI.

Takk for i år til dykk i gjennomsnitt vel hundre som har vore innom dageleg.

Fredag, nest siste dagen.

De er vel kommen i påskestemning heime, no som mange av dykk har starta påskeferien. Her er dei ikkje mykje påskestemning. Me har hatt nok ein dag med strålande ver.

Eg og KA har gått stranda på langs i dag. Her ser de folkehavet som var ute i samme ærende som oss i det me svinga ned i sanden. På biletet under hadde me gått eit kvartes tid, men som de ser, det har ikkje monna mykje.

 Her er me komne omlag til odden, for dei som er lokalkjende. Biletet er teke attende mot Playa del Ingles.

 Me hadde lite tru på at me kom oss helt til fyret då stranda er mykje utvaska etter stormen som var her for 3 veker sidan. Alikevel var det heilt greit å gå den fyrste beten etter at me hadde runda odden.

 Etter kvart vart det meir og meir steinete og KA, som ikkje hadde utrusta seg med utmarksko slo etter og venta ei stund medan eg gjorde ein siste rekognosering. 

Med brukande joggeskor var det heilt fint å gå heile strekninga. Her ser de hotella rundt fyret. Her snudde eg og returnerte til ein ventande turkamerat i sanddynene lenger ute. Oftast går me heilt til endes og landevegen heimatt, men i dag gav me oss altså og tok samme vegen heimatt. Om ein reknar trimeffekten er det ein lengre tur dette enn om me hadde gått vegen.

Nokre ord må også skrivast om i går kveld. I reisebrevet på Radio Luster i kveld fortel eg kor vanleg det er å treffe på kjendtfolk her. Me drog på måfå til Puerto Rico i går kveld. Me har hatt kontakt både direkte og inndirekte med mange som har vore i Puerto Rico i det siste, men alle me visste om er dregne heim, Me sette oss opp i høgden over handlegata for å innta ein middag. Me hadde ikkje før fått maten på bordet før Alice seier: "Der nede fer han Svein som du kjenner. Han fer inn på ein restaurant".
Eg hadde augekontakt med dei medan eg åt opp, sidan bar det trappa ned for å helse på. 
Det utarta seg til ei hyggjeleg samkomme rundt eit bord og med noko godt på bordet, til seine kvelden. Nok ein vellukka kveld med tilfeldige lustringar rundt eit bord rett utanfor afrikakysten.

"Dr livingstone I presume?" sa vel Henry M. Stanley då han fann den han leitte etter i Afrika. Like lite overaska han som oss, men han hadde vel noko meir flaks som traff på kjendtfolk enn oss.

No er det berre pakkedagen att så no lakkar det mot snø og kulde.

Torsdag, det går mot slutten.

Nei, det er ikkje helseproblem det blir henvist til i overskrifta i dag. Søndag morgon dreg me herifrå så laurdag er den aller siste dagen Derfor er det ein dag som ikkje blir nytta til noko som helst anna enn pakking og litt i-siste-liten-soling. Sidan denne dagen no er mest oppbrukt er det på ein måte berre ein dag att, fredag. Ut frå eit slikt resonement kan ein trykt sei det går mot slutten.

At det går mot slutten på turen ber også dagens aktivitetar preg av. Dette er utsikten frå stolen eg opphaldt meg i 4 - 5 timar. Turen gjekk i samla tropp til stranda der innkjøp av ymse gåveartiklar stod på programmet. Sidan eg ikkje er vidare flink til slikt vart eg utpeika til å passe på bordet vårt medan dei andre var på handel. 

I kveld har me snakka om ein tur til Puerto Rico. Me har ikkje noko ærende dit og me veit heller ikkje om nokon der å vitje, men me tek alikevel turen berre for avvekslinga. 

Om det blir noko anna enn litt lang veg til middagen i kveld veit me ikkje før me er på heimveg i kveld. Om det kan skrivast om så skal de få ein liten rapport om utflukta i morgon.

NB Veret er stadig av det aller best.

Onsdagsbrevet.

På turens heitaste dag viste gradestokken på stranda 27 grader då me to karane gjekk forbi på vår bortimot daglege tur på kafe.

I dag  var det ingen tvil hos damene om at denne dagen skulle dei tilbringa heime i sola. Og sola seg har dei fått gjort til gangs.

 Medan me to rustne herrar sette oss på bord 23 som vanleg. Det nok noko tilfeldig, men dei siste dagane har me observert at ikkje berre er det vorte stamkafe men me har også fått stambord . Det har vorte bord 23 me har sett oss ved. I dag då me kom der var det berre vårt bord som var ledig. Det ser mest ut til at betjeninga reserverar dette bordet for oss.
Difor skal de få ta del i utskten vestover frå bord 23 på Long Beach.

 Sidan gjekk turen mot San Augustin. Der trefte me på denne lirekassemannen. Ein av dei få spelemennene som har god grunn til å spele omatt same melodien heile dagen.

 Tidlegare har eg nemt landsbyen i sand som er oppbygd langs gangvegen her. I dag var kyrkja riven og byggmeistaren var i gang med å forma nytt bygg på kyrkjebakken.

 Det kan vere at kyrkja hadde rasa saman for han, for heile byggverket var i ferd med å tørka ut. Om de ser nøye på brua ser de at det har vore ei ulukke der og at vegdekket har fått skadar.

Eit nærbilete til frå landsbyen hans. Her i utkanten var det sett opp eit bygg som inneheld både garasje og bustadhus ser det ut for. 
Eg ser sjølv at desse bileta ikkje yter kunstverket full rettferdigheit, men det er alikevel freistande å forsøka å gje dykk alle del i dette praktverket. De skulle ha vore her og sett sjølve.

Her på "hotellet" vårt bur det også kjendtfolk frå Solvorn. No har eg vore på hyggjeleg besøk der.

Kva det blir til i kveld veit eg ikkje enno, men ut for ei matøkt blir det i alle fall. 
Me oppfattar at vinteren enno ikkje på nokon måte har slept taket heime, men me må vere så ærleg å sei at det bryr oss lite. Eller som solvorningen sa det så treffande: Det er godt å sitta her i sommarvarmen å tenkje på kor mykje ved eg sparar.

Takk for i dag.

Dag 10, me ser enden.

Det nermar seg enden på vinterferien vår for i år. Me har no fire dagar att i sol og varme før me søndags morgon set oss i drosjen for å starta heimturen.

Det er ikkje så mykje tiltak i oss no. Ein kort tur gjennom sentrum er allt me giddar i varmen. Dette huset har me gått forbi mange gonger. I dag tok eg meg tid til å fotografere det. Etter mitt vet må dette vere sers fint betongarbeide på eit fint hus.

 Vel framme på stranda vart det min tur til å forsøka meg på ein megais i dag. Eg bytta ut ein halviter med eit isglas. Eg kjempa tappert men måtte gje tapt. Ein liten rest måte eg setta att, noko som neppe hadde vore naudsynt om eg hadde valt halvliteren.

 Ein liten historie med bileter. Over ser de klokke, smykke og solbrille-seljarar samla til drøfting om det som ser ut til å vere felles utfordringar.

 Konklusjonen vart at me stikk og gjøymer oss.

 Og her er årsaka. Dei var ikkje før runda neraste nova før desse karane kom ruslande på si faste lov-og-orden-runde.
Heldigvis var eg forlengst ferdig med min klokkehandel. To nye i tillegg til den einaste frå i fjor som stadig held orden på tida.

Det er sjølvsagt også gateseljarar med rein mjøl i posen. Denne teiknaren sit og teiknar portrett med fargestiftar på oppdrag. Han har eit blete av oppdragsgjevaren som han teiknar utifrå.


I går kveld var me på Trollstova og inntok middagen. KA åt svineribbe så det lukta og let jul over heile etablesementet. Sprøaste svora og beste ribba han noko gong hadde smakt var dommen. 

No står kun eit prosjekt att. Ein porsjon ekte paella. Dette er ein typisk spansk rett som liknar litt på risotto, men inneheld oftast både fisk, skalldyr og kjøt, gjerne både av fjørfe og anna fe.
Retten stammar frå Valencia og namnet betyr rett og slett steikepanne.
Det er ein hake ved dette prosjektet. Det er kun eg som er begeistra for å prøva maten og den blir berre servert for to personar. Kanske kjøper eg meg to porsjonar og så får det stå att det ingen et opp.

Eg har fått tilbod om å senda ei helsing heim i form av eit reisebrev på nattsendinga hans Kristen fredag. Dette er no meir eller mindre i boks, men eg let det ligge til oppunder deadline før eg les det inn og sender det. Det kan jo komme til ting som lydarane har rett på å få innsikt i dei neste par dagane. 

Altså Kristen, om du les dette, allt er under kontroll.

Mandagsposten

Med manglande internett i 2 - 3 dagar har det heller ikkje vorte noko brevskriving. No skal det liksom takast att for både laurdag søndag og i dag. Det er i grunn ikkje så vanskeleg for me er ikkje reist heilt hit for å slita oss ut.

Slik ser det ut her. Dette er "komplekset" der me bur. Biletet er teke frå baksida mot innfartsvegen til Playa. Som de ser er det lettskya pent ver og det har det vore for det meste. I det eg skriv dette kjem det forresten frå balkongen at det ikkje er ei sky å sjå.

Sidan sist eg skreiv her har me teke turen rundt i det området der lokalbefolkningen fyrst og fremst bur. 

 Då er det naturleg å prøve å vise korleis dei fastbuande lever her. Drivstoffprisar blir av mange rekna som den viktigaste peikepinnen på om det er leveleg eller ikkje. Her kostar diesel  8,42 og den dyraste bensinen, 98 oktan, 9,36 med den kursen eg fekk i minibanken i går. Sikkert dyrt nok for den som skal betale med det han har i koppen etter danseoppvisning i strandgata, men billig for meg.

 På vår veg rundt i bustadområdet trefte me på eit kjøpesenter med rikeleg med marknadsboder rundt. Eg trur nok det meste av publikummet her også var turistar. Gangfeltet ved inngangen var så hyppig benytta at det sto to politifolk der som hadde den fulle hyre med å lure bilar forbi mellom straumane av ivrige handlarar.
Nedanfor ser de litt av folkemylderet rundt dei uendelege rekkene av boder.

 På heimveg gjekk me igjennom nokon svære fine parkanlegg. Her ser de eit par eksempel på kva slags trær og planter som veks her.

 

På heimveg gjekk me forbi ein bli og motorsykkelpark som vekte Alice sin interesse. Slik farge kunne også ho tenkt seg på sin bil.

Laurdag var me på kinarestaurant. Etter ein staseleg tre rettars middag var gåvene me fekk med oss to drops og eit armband. Dropsa tok eg meg av, medan armbandet håpar me Ada ikke allt er for gammal til må setta pris på når me kjem heim.

I går var me på ein grillrestaurant me har gått forbi dagleg i 11 år utan å vere innom. Mange gonger har det vore snakka om at dit burde me gå ein dag, men altså i går kveld vart det peparbiff av beste sort.

Om helsa og nettet held kjem det nokre ord frå oss i morgon også.
Det rolige livet blir enno roligare no når alle andre lustringar me kjenner til er dregne heim til gamlelandet.

Den sjette dagen.

 I dag måtte eg krype til korset og gå over til te. Det blei ein sers lang kveld på byen i går. 8 menneskjer frå 6 hus i Lustrabygdi, der 5 av dei har samme avkøyrsla mot Bringebakkane, møttest til hyggjeleg samvere til langt uti dei små timar. No er 4 av dei på veg heim til gamlelandet for å ta ansvar. Ei av dei, i blandt kalla "turbo", er allt i gang med å førebu seg til quiz-kveld på Lustrabui onsdag før skjærtorsdag.

Teen vart innteken på stamkafeen vår. Det samme vart megaisen som Alice har drøymt om å kjøpa i mange år. No vart det altså alvor og ho åt modig is til både auga og mage sa stopp. Men botnen i isbegeret det fekk ho aldri sjå.

Eg ligg etter med faktaopplysningar om buforholda våre. Som de ser på biletet over er flyttelasset vårt unnagjort. I går like etter hanegal flytte me inn i vår nye residense med alle mogelgheiter til solbading like i stovedøra.

Som de sikkert har oppfatta, i dag har me ikkje gjort det slag og då er det ikkje det slag å skrive heim om heller.

PS Veret er stadig upåklageleg.