Den siste heile dagen med sommar i denne omgang..

I morgon ved middagstider set me kursen mot Luster. Då har me hatt 2 veker med strålande sommar i mars for tiande året på rad. Til saman 19 veker har me no opphaldt oss i Playa del Ingles med buplass i Jardin del Sol. Det er etterkvart vorte hytta vår på eit vis. Me kjem oss vekk frå lokale trivialitetar og til ferie og fritid i eit heilt anna miljø og til eit heilt anna klima. Samstundes er det mest som å komma heim. Når me kjem hit og passerar restauranten som ligg rett ved inngangen kjem eine kelnaren ut i døra og ynskjer oss velkommen på ferie. Vel innom resepsjonen, der det sjølvsagt også berre er kjendtfolk, ser me ikkje etter skilt og informasjon av ymse slag. Når me ser nummeret på nøkkelen veit me nøyaktig kor me skal bu. Når me går årets fyrste tur på butikken for å fylle opp kjøleskåpet veit me kor margarinen er,og kva slags brød me vil ha. Me kan gå til kjøledisken og sjå etter lettmjølk. Om det er mange pakker der slik at dei bakarste står langt inne, har god dato og er ordentleg kalde, då tek me med ein liter.

Men no er det altså eit år til neste gang.

I dag har eg spasert aleine ein runde rundt om i byen og lete tankane floge. Det som har komme relativt stert attend til meg i dag i det eg gjekk her og fabulerte var situasjonen vi var i då heimturen nerma seg i fjor. Då var det 3 dagar sidan me fekk eit mildt sagt uventa og sørjeleg dødsbudskap. Han Peder, klassekamerat gjennom heile barneskulen, "hybelsambuar" gjennom ein vinters yrkesskule og ein av dei næraste vennene i heile vårt då 59 årige liv, var gått ut av tida vår. Vi skulle heim til gravferd etter ein av våre eigne.

I år er det ei av dei klokaste i bygda som har gått bort Ho Jenny Stokkenes, ei dame med både allmennkunnskap og livskunnskap langt utover dei flest av oss.
Ho Jenny fekk leve eit heilt liv og meir kan ingen av oss ynskje oss, men alikevel blir det ekstra trist når ein familie som allt har gjennomgått meir enn dei har fortent også skal gjennomgå dette nett no.

I morgon i  eit halvto tida dreg me herifrå med kurs for flyplassen. Dersom det ikkje blir meir  ferieblogging  for denne gangen vil eg takke for føljet til dykk som har følgt med oss her. I gjennomsnitt har det vore ca 90 lesarar innom kvar blogg.

Biletreportasje

 I dag blir det biletreportasje her på reisebloggen vår.

I går kveld valde me den enklaste, men også ein av dei beste måtane å få seg eit måltid på restaurant. Rett rundt hjørna her ligg det ein kina-restaurant. Det vart det knasande god vårrull til forrett etterføld av kylling i to versjonar.

 Etter måltidet vart det ein søt smak "på huset". Dei sette att flaska til fritt bruk og det ser de Alice likte godt.

 Ho visste også å nytte seg av tilbodet.

  Så var det fotografering av personalet, her assistenten.

 Medan dette er sjølvaste sjefen. 

 Klokka var forlengst vorten mørke natta ute då me sessa oss på terassen for ein liten å sove på.

 I dag vakna me til ein ny dag med strålande ver. Gradestokken viste fort oppunder 30 grader.

 Det vart sett pris på. Slik inntek Alice frukosten her nede.

 Dagens fottur gjekk langs stranda til fyret i Maspalomas. Det var eg og KA som gjekk denne turen.

 Etter vel ein times gange i sanden hadde me El Faro i syne. Der vart det ein pause og etterfylling av veske.

Som de ser var det ingenting å sei på temperaturen. 29 grader heilt nede i fjøresteinane er ikkje verst.

Turen heimatt gjekk gatelangs i varmen, så det gjorde seg med eit vassglas då me entra trappa heime.

No ventar me på besøk. Meir om det i morgon, som er vår siste heile dag under ekvator for denne gang.

Service

Eit bilete frå inn/utgangen til vår lokale kjøpmann kan vera ei grei tilnerming til dagens tema. Eg vil skriva litt om service generellt og spesiellt. 

Generellt må ein konkludere med at servicen her på desse spanske øyane er overveldande god. Det er særleg på restaurantar og andre serveringstadar eg har erfaring frå. Der er min erfaring at betjeninga ikkje veit kva godt dei kan gjere for oss. Me er ikkje før komne innanfor deira revir, ein må kalle det slik sidan det knapt finns dørar eller vegger her, så er dei der og føresler ledig bord for oss. Alle bord blir rydda og sett i perfekt orden så snart gjester reiser seg for å gå. Me får ikkje meir enn sett oss ned før dei er der med meny. Når matrett er valgt går det aldrig lenge før maten står på bordet. Dette kan sjølvsagt også ha noko med bemanning å gjere. Det er nok adskillig betre bemanning på utestadane her enn heime

Men så kjem unntaket. Eg veit ikkje om det er bransjen som er unntaket eller om det er berre vår lokale butikk som er slik, men hos oss er servicen komisk til tider. Også her er det rikeleg bemanning. Men spør ikkje om hjelp om noko som helst. Dei har eit skåp der dyrare drikkevarer og tobakk blir oppbevart. Dersom me skal ha noko derfrå må me gå til kassen og då blir det fyrst ein del høgtgauling på spansk og eit kroppsspråk det ikkje er til å ta feil av. Det er som sagt mange på jobb, men det er alltid den som sit i kassen som til slutt reiser seg for å låse opp skapet, same kor lang køen er i kassen. Og den bestillte varen får me ikkje då heller. Då skal kassadama bera vara til kassa og vi skal trokle oss forbi heile køen for å betale.

Vasking av gulv føregår etter kattevaskmetoden heile dagen. Litt her og litt der. Dersom me er så uheldig å trakke ut på det nyvaska, sjølv om det er i naudsynt ærende, får me kjeft som det held. Då ropar dei og gestikulerar dei så me er ikkje vatn verd.

Ofte er det kø i kassen, lang kø, men å ta begge kassane i bruk det set langt inne. Det er ikkje uvanleg at med ein slik lang kø i eine kassen samlast fire fem av betjeninga seg rundt andre kassen for høglytte samtalar om allt anna enn jobb utan den minste interresse av å opne opp for betjening av kundar.

Eit eksempel til slutt. Ein av oss var ute og handla her om dagen. Det var mange kundar, men til ein forandring var begge kassane betjente. Då vår handlar var mest framkommen til kassen, det var visst berre ein att framføre ho, då reiste kassadama seg, stengde kassen og gjekk utanfor og starta å rydde i avisstativa. Det var eit å gjere, å stille seg bakerst i den andre køen. Eg kunne fortsette eksempela i det uendelege. 

Me har ikkje mykje erfaring med regelmessige innkjøp frå andre butikkar her, så om dette er det eine unntaket som bekreftar regelen om generell god service eller om daglegvarebutikkar har komisk dårleg service veit me ikkje.

Uansett er det må det vel kunne definerast som eit paradoks, denne komiske mangelen på service som til tider kan kallast mangel på folkeskikk, midt i dette handelsamfunnet gjennomsyra av til tider litt for mykje av det gode velviligheit.

Til dykk heime som les denne bliggen for å få kunnskap om korleis me har det her nede kan eg berre sei: Jo me har det fint. Veret er strålande. Det er 32 grader i skuggen. Me er alle brune der me har sola oss. Me har to heile dagar att her nede så heimlengsla pirrar litt i bakgrunnen.
I morgon får me besøk frå¨Amadores.

Nye solbriller

I dag har det vore overskya her hos oss. Dagen så langt har derfor vore nytta til småhandel. Som overskrifta seier og biletet viser er nye solbriller eit av innkjøpa. Også eit par nye vesker hang over skuldrane då dei kom att frå handlerunden. 

Sjølv om sola ikkje har vore mykje framme har vi hatt det rikelg varmt nok. Gradestokken utanfor kjøpesenteret Kasbah viste 27 på turen heim, medan den gode gamle kvikksølvsøyla heime i hagen viser 29.

I kveld blir Saint Patrick's Day feira her. Det er ein slags irsk "nasjonaldag" der irane kler seg i grønt og fargar seg grøne. Me høyrer allt sangen og dansen i det fjerne.

I går kveld var me ein tur til Amadores og Puerto Rico for å helse på kjende. Dette var som vanleg svært vellukka. Meir er det ikkje å sei om det enn takk for sist til dei av deltakarane som les dette.

No går snart turen ut for middag og meir festelegheiter.

Vindfull fredag på Playa

Som biletet viser er det vindfullt  på Playa del Ingles i dag. I det heile har det vel vore meir vind i år enn det me er vande med. Men det har vore god temperatur og mykje sol så som oftast har den trekken som finn vegen inn mellom husveggene vore god og svalande.
På stranda har det ikkje vore så fint å vera, men dit dreg vi ikkje for soling uansett. Det er ikkje berre vinden som er ei plage der, meinar soltilbedarene våre, men all sanden også og den er der jo uansett.

I kveld er det nærradio med Kjell og Kristen i studio. Der har eg fått det ærefulle oppdraget å halde kveldens kåseri.

Denne lappen har ein sentral plass i reisebrevet som blir å høyre på Radio Luster i kveld, truleg litt over 23.Eg sende det i alle fall pr epost til Gaupne i går kveld. 

Slå på radioen i kveld kl 22.00 og still inn på 104,4 eller det som er din kanal dersom du ikkje ser til Molden eller deromkring.

Trimming

Før om åra har me trimma ( d.v.s. gått gatelangs) bra mykje på desse årlege turane våre. Kanskje det har med alderen å gjera, me er alle 9 år eldre enn på den fyrste turen ned hit, me har aldrig gått så lite som i år. Det vil seia fyrste veka, for i går tok eg tak i problemet. Eg sette avgarde aleine på langtur før klokka 8 om morgone. Turen gjekk ned til ytterste spissen av bebyggelsen her, deretter ned i sanden og gjennom sanddyner, kratt og steinrøyser vestover mot Maspalomas. Eg hadde fyret å navigere etter til å byrja med men etter kvart kom eg inn på ein slags sti som enda opp ved kamel-safarien (for dei lokalkjende). Deretter gjekk turen heim gatelangs. Turen varde 2 timar og 15 minuttar.

I dag ville eg ikkje vera dårlegare, og i dag hadde eg fotoapparat med:

Her ser de eit bilete teke på veg til målet i dag. Turen gjekk til fjells. Når ein tek seg bryet og forserar diverse motorvegar, det finns undergangar, så er det mange forskjellige turvegar å velje mellom. Denne vegen gjekk inn i ein trong dal. Vegen var ikkje av dei beste, men ikkje verre enn ein er vand med heimanfrå. Ein kombinasjon av fin gangveg som de ser her og noko ein mest må kalla ur der ein balanserar frå stein til stein.

Her er ein merksnodigheit me har sett ein heil del av her nede.

Slike "kennelar" ute i utmarka, langt frå folk. Som regel laga av pallar og gamalt bøljeblekk. Her var det ikkje mange hundar å høyre, men andre stadar høyrer me eit hundeleven utan sidestykke frå desse "bygningane".


Attende til dette med den manglande trimminga. I dag fekk eg ein overdose på det neraste. Ikkje lenge etter heimkomst frå fjellturen, som tok mest 2 timar, vart det bestemt at eg, KA og Alice skulle ta turen til San Augustin i dag. Ein tur som tek bort i mot ein og ein halv time kvar veg. Oddrun slit med dårlege hofter så ein så lang tur er uaktuellt for ho. Ho vart difor heime og passa husa.

Morgondagen får visa om eg kjem or senga og i så fall om eg har att helse til trimtur i solrenninga i morgon også.

Takk for i dag.

.

Tysdag.

Det er rart å tenkje på at no når eg skriv dette, er det berre timar at til det er ei veke sidan me drog frå Luster. Tida går fort og me har mest ikkje gjennomført noko av det vesle me hadde tanke om då me drog.
No er det ikkje på noko måte viktig for oss å gjennomføre så mykje heller. Det å vere langt heimanfrå og oppleva late dagar i sommarver av beste slag er godt nok for meg.

I dag har me vore nede ved stranda alle saman. Om me hadde noko ærende måtte det vere å kjøpe noko med heim til barnebarn. Det er gjort, i alle fall i fyrste omgang. Det blir heilt sikker meir.

Som biletet viser er det vindigt på Playa i dag. Lunchen vart innteken på stamplassen vår som ligg omlag midt i biletet. Der måtte me søke ly for vinden for å halde heten.
I går kveld var me på byen. Ein norsk bar med navnet Naboen vart endestasjonen vår. Der møttte me 3 damer frå Årdal. Dei er stort sett like tid og stadbundne som oss, så me møter stort sett på dei kvar gong me er her.
Det vart litt seint før me tok på heimveg så i kveld trur eg me kjem til å halde oss i ro.
Kanskje det blir chinamat-buffe  på meg og Alice.

Mandag

Det kjem ut ei svensk/norsk månadsavis med navnet Dag og Natt her på Gran Canaria. I den avisa kjem alltid besøksstatistikk for dei ymse øyane her. 

Statistikken for januar 2012 viser tydeleg to ting. Den viser at nordmenn er eit solhungrig folk og den viser at det er Gran Canaria som er øya vår.

Når det gjeld Kanariøyane samla kjem me å 4 plass. Tyskland og Storbritania er i serklasse på 1. og 2. plass. Deretter kjem Sverige og Norge. Sverige ca 20% framfor oss, men med dobbelt så stor befolkning.

Tyskarane er i fleital på Gran Canaria, Fuerteventura og La Palma medan engelskmennene er folkerikast på Teneriffe og Lanzarote.

Til Fuerteventura reiser nordmenn mest ikkje.  Også til Teneriffe og Lanzarote er me eit stykkje nede på lista. Men til Gran Canaria er det nordmenn det kjem nest mest av blandt alle verdas land. Feriegjest nr 1. er Tyskland med 81500 gjester, deretter kjem Norge med 40300. Så kjem Sverige, Storbritania , Danmark og Finnland.

Det var litt folkeopplysning

Her går dagane på tomgang. Me står opp når me vaknar, et når me er svoltne. drikk når me er tyst og legg oss når me er trøytte. Ellers gjer me mest ikkje det skapte grann.

Damene har for det meste halde seg på terrassen i dag medan eg og KA har vandra gatelangs.

Biletet her viser starten på ruta vår i dag. Frå nedgangen til stranda går det også gangveg vestover. I går gjekk me austover til San Augustin medan i dag gjekk me gangvegen vist på biletet. Den går mellom bebyggelsen og sanddynene ut til Playas finaste hotell. Der startar den gata som me bur ved: Avenida de Gran Canaria Den gata fortsette me turen til nedkøyringa til  Maspalomas. Der vart det ein rast.

Her ser de utsikt frå pauseplassen vår. Der hadde me ein strålande utsikt mot Maspalomas. Ei fin veranda med alle rettar, nyåpna i fjore på denne tid og vel verd eit formiddagsbesøk. Den ligg i toppen av bakken ned til Maspalomas for dei lokalkjende.

På heimveg kom me forbi denne snertne Volvo kabrioleutgåve som me måtte ta eit bilete av. Vær og føre her nede gjer at det naturlegvis er mange taklause bilar å sjå, men få såpass oppsiktsvekkande som denne.

No går turen til naboen og deretter til Trollstova, trur eg.

Takk for i dag.

Dagen derpå

kallar ein vel som regel dagen etter at ein har vore ute og mora seg.  Det var det me nytta siste del av gårdagen til.
Drosje til nabobygda vår, Puerto Rico og fyrst heimebesøk, deretter restaurantbesøk med 12 lustringar rundt bordet og dei beste middagsrettar på fata og avsluttande koseleg samkomme på irsk pub.
Av forståelege grunnar blir det ikkje nokon biletreportasje frå denne lystige kvelden. Det finns deler av vårt privatliv som med fordel kan forbli privat.
I staden vil eg henvende meg til alle dykk som har vore forbi på stranda i Playa del Ingles. Då har de sikkert sett den lysebrune statuen av ein cowboy som står utstillt på den åpne plassen der det er mest vanleg å gå ned på stranda. Denne statuen har eit problem, han er nikotinavhengig og det er ikkje lett å kombinere med livet som statue. Derfor blir det ein røykepause i blandt.

Det var nettopp dit fyrste etappe av vår daglege trimtur gjekk. Ikkje så overraskande det fordi det me kallar vår stamkafe ligg like ved og me går dageleg forbi statuen. Me kallar det kafe i mangel av noko anna dekkande navn. Uterestaurant kanskje. Det er eit litt avansert partytelt med alle rettigheite og ein heilt grei lunch-meny og vel så det. Her er eit nokolunde forklarande bilete av etablesementet. 

Dette er vår 10. tur til denne staden så me har gått alle alternativa til "kvardagstur" svært mange ganger. Me har også fotografert desse vegene mange ganger og me har her på bloggen mange ganger redegjort for desse turane. Alikevel eit bilete av denne strålande fine gangvegen frå stranda i Playa del Ingles og langs stranda ut til San Augustin. Heile vegen i behageleg avstand frå både biltrafikk og anna forstyrrande byliv. Det var denne turen eg og KA gjekk i dag.  

Kva framtida vil bringe veit me ikkje. Me tek ein dag om gangen he på ferieøya. Me har tenkt oss ein tur til Puerto de Mogan men me har enno halvanna veke på oss til det, så dei fyrste dagane blir det sikkert ikkje. 

Været er stadig stråland fint og det er det viktigaste.

Walking in the sunshine.

Ja, det er det me får dagane til å gå med her nede under ekvator. Rusle rundt i sola, synge på ein solskinnsong.

Her ser de utsikt frå inngangen vår med Alice i yndlingsposituren sin.
Eg har vore ein tur rundt i området der lokalbefolkninga bur. San Fernando heiter det der.
Der kom eg forbi eit reisebyrå som dreiv med cruise.

Denne plakaten lokkar med  ein alternativ veg heim som de ser, men kva dei meinar med teksten i bobla under veit eg ikkje. Cruceros sin mareos vert oversettt til cruise utan svimmelheit med min gogleoversetjar.

Dette fann eg inne blandt dei fastbuande sine buplassar så eit bilete frå slik dei bur er vel kanskje også på sin plass:

No er eg som de sikkert forstår heimkommen og har sessa meg på "kontoret"

Datamaskin, mobiltelefon, VG frå i går, kryssord og Nueva! Pepsi Max med extra cafeina, kva meir treng ein. Jo, døra på vidt gap og utsikt til palmer og strålande vær.

Takk for i dag og lukke til til dei 12 som skal til Førde i morgon, blandt anna  for å tala Luster og Sogn si sak på årsmøtet i Sogn og Fjordane Arbeidarparti .

Så er ferien i gang

Etter ei god natt søvn er ferien i gang på ordentleg. I dag har eg og KA teke turen til "stampuben" vår. Eit par nye servitørar og rullegardiner til sjerming mot sand og vind var allt som var nytt der.
Damene har holdt seg heime for solbading på terrasseen. Naboen har litt liten garderobe å velje mellom sidan dei  enno ikkje har meir klede enn dei hadde på seg under flyturen i går. Som eg skreiv i går, er dei forespegla å få kofferten sin i dag, men flyet landa for ein times tid sidan så den er ikkje kommen her enno.
På buplassen vår, Jardin del Sol, som kan omsettast til solhagen er den vesle brustadbua i resepsjonen nedlagd, så no må me ut på gata for å kjøpe ferske rundstykker om morgonane. Lokalet er overteke av massasje, fotterapi og healing. Kanskje ein ide for Eva også å utvida verksemda på Lustrabui til å innbefatta "helbredelse ved bønn".
Ellers kan nemnast at buplassen vår ikkje har heilt ideell plassering i høve sol og skugge så Alice har teke affære og forhandla seg fram til sannsyneleg flytting til smørauge-leiligheit på laurdag.

Været er upåklageleg. Blå himmel og nokre og 20 grader. Litt vind, men ikkje ubehageleg.

Eit bilete til slutt:

Flyturen vår i går gjekk etter ei anna rute enn det me har følgd før om åra. Over Frankrike og Spania før me sneia innom Marokko og for til havs ved ei oljehavn på vestkysten av Afrika. Det er den havna de ser på biletet her. Eg har enno ikkje funne havna på Google Earth så navnet veit eg ikkje. Dette skuldast eit sers tregt og udugande internett. Fins det fleire me interresse for detaljar, så hjelp meg gjerne med navn.

Takk for i dag.

Vårferien 12. er i gang

Fyrste døgnet av ferien er over. Me starta langt på natt tysdag frå Luster og ankom Flesland onsdag morgon i god tid før innsjekking. Innsjekkinga til Norwegian er foresten ny for oss. No gjer me alle det sjølve og leverar bagasje på ei veklt der det står ein person og sjekkar at allt er i orden og at me held oss under maks bagasjevekt.
Det er vel noko i tida dette at allt er sjølvbtjening, men dette likte eg godt. Ikkje noko er vel verre med ei flyreise enn den endelause køen framfor bagasjeinnleveringa. No var denne køen vekke.
Flyturen gjekk fint. Vi var i allt 8 lustringar på flyet så ilag med alle som er her frå før og dei som kjem til helga blir det ikkje stusseleg for dei som vil oppsøke kjendtsfolk.
KA var uheldig og fekk ikkje bagasjen sin. Den stod att i Bergen og han er lovd å få kofferten sin i morgon ettermiddag.
Etter ein dag med berre reising og eting er det no tid for god natt. Nokon av oss har ikkje hatt blund på auga på eit og eit halvt døger.
God natt.