Flytur til Bringeland

Socata TB-10 Tobago

er betegnelsen på flyet til Fjordane Flyklubb. Dette flyet var det eg fekk føra som presang til min 60 årsdag. Denne biletreportasjen dokumenterar den eine turen eg hadde. Den gjekk frå Haukåsen til Bringeland og attende. 

 Vel oppe i lufta ser instrumentbordet slik ut. Me har nådd 5000 fot, stig med 100 fot pr. minutt og farten er i underkant av 100 knop.

 Utsikten er allt upåklageleg. Me er over Fimreite og ser utover mot Vangsnes og Balestrand.

 Me hadde avtale med tårnet på Haukåsen om å melda oss med høgde fart og kurs ved passering Vangsnes. Då fekk me også melding  om att me kom til å passera eit ambulansehelikopter på veg til Aurland.

 Så gjekk turen vidare over fjellområda mellom Balestrand, Høyanger og Sunnfjord til innflyginga til Bringeland starta over Viksdalen.

 Flyklubben har eige  tankeanlegg på Bringeland og me etterfyllte tankane med ca 100 liter flybensin.

 Flyklubben sin hangar kollapsa under snøtyngde for nokre å sidan. No er det bygd opp nye bygningar. Halve hangaren er utleigd til Airlift som er nermaste naboen deira.

 Dette flyet var det einaste som "overlevde" då hangaren braut saman. Ein veteran frå 1951 som stadig er flygedyktig.

 Turen heim gjekk fyrst mot Førde sentrum, deretter langs vegen opp mot Vassenden som me ser her med Jølstravatnet i bakgrunnen.

 Her flyg me på sørsida av et lite fjell som ligg på sørsida av Jølstravatnet. Eit flatt område med bondegardar rundt eit lite vatn som ein ikkje veit at finns om ein køyrer vegen.

 Turen gjekk vidare inn Kjøsnesfjorden. Her ser me vegen og tunnelopningen til Fjærlandstunellen. Me svinga av og flaug opp ein bratt dal og tok slik kortaste vegen mot Fjærland.

 I det me passerar høgste punktet ser me sørlegaste delen av Jostedalsbreen.

 Plutseleg opnar Fjærland seg under oss, men me kryssar berre høgt over for kurs mot Anestølen fremst i Sogndasdalen.

 Her ser me dalen framom Anestølen nermar seg.

 Og plutseleg har me Selseng og hyttene langs Dalavatnet under oss.

 Turen ned dalen mot Sogndal gjekk i låg høgde med god utsikt til det meste.

 Opp bakkane mot Kaupanger fekk me sjå anlegget til Fredheim Maskin på Valeberg frå uvandt vinkel.

 Så var turen over og på veg ned frå flyplassen passerte flyet over hovudet på meg med nye flyglade passasjerar eller amatørflygarar.

Syskjenbarntreff Villanger-slekta 2012 Sooke Canada.

Dette er bilete teke i mørkna av huset vi og 10 andre av oss 23 treffdeltakarane bur i kan vera ein passande intro til denne oppsumerinag av Villanger-syskjenborna sitt treff 2012.

Vi kom hit til Sooke på Vancouver Island fredag kveld og har dermed hatt 4 heile dagar her. Laurdag kveld vart det offisielle hovudarrangementet avhalde som tradisjonen tru vart avslutta med å slå to nye til møy og riddar av denne "ordenen". Det betyr å bli utpeika til tilskipar av neste treff. I år vart dette meg og Astrid så neste treff skal altså haldast i Luster i august 2015.

Utover dette arrangementet har dagane her gått med til felles utflukter og meir eller mindre offisielle sosiale lag både på dag og kveldstid. Mange, for ikke å sei dei fleste måltida skjer i samla lag også.

Sook ligg ein times tid reise frå Wictoria. Denne byen har fått navnet sitt frå Dronning  Victoria av Storbritania som regjerte der mykje av 1800 talet. Det er hovudstaden i British Colombia (BC) sjølv om nabobyen Vancouver er mykje større og har gjeve navn til øya hovudstaden ligg på.


BC kom til som ein koloni under Storbritania og ikke minst her på Wancouver Island er dei stolte av det. Det seiest at i Wictoria finn ein dei mest britiske folka i heile verda. Denne dobbeltdekkaren er eit tydeleg signal om det.

Dette skal ikkje vera eit historieskrift om BC, men ein ting ein ikkje kan unngå å observere og som eg vel har antyda før også er dei utruleg høge trea. Å bevisa dette med vanlege amatørbileter er ikkje lett, men dette er altså tretoppane fotografert frå midt i vegen i ein heilt vanleg og ikkje spesiellt gammal skog.


For ein noko over middels flyinteressert vart dette spanande fotoobjekt. I sjøflyhavna i Wictoria landa og letta det sjøfly så ofte det var mogeleg. Flyselskapet som eig desse flya er verdens største berre-sjøfly-selskap.


Her ligg eit tomotors klar for mottak av passasjerar. Dette går i vanleg rutefart, noko mange av dei andre også gjer. Eg såg i ruteheftet deira at til Vancouver går det to rutefly i timen heile dagen. Wancouver har verdens største sjøflyhavn i følje dei sjølve.

 I går var me på Royal BC Museum men fyrst vart det tid til ein tur rundt om i byen. Her ser de eine figuren i ein totempel. Desse er det svært mange av i heile området her. Dette var indianarområde før det vart "invadert" av nybyggjarar og gullgravarar frå USA og Europa. I den seinare tida har myndigheiter og befolkning forsøkt å ta tak i den urett som er gjort overfor indianarane, eller First Nation som dei kallas dei no.

Her er eit bilete av nasjonalforsamlinsbygninga (trur eg). Eit staseleg bygg som vitnar om storheitstid.

Museet hadde enorme dimensjonar og viste landets utvikling frå "skapelsen" og fram til i dag. Her eit bilete av ein livaktig utstillt fortidsskapning.

Søndag var me i The Butchart Gardens. Her kan de nyte noko av blomsterprakta der knipsa av ein amatør på området. Fint var det i alle fall

 Denne optimistiske fiskaren i bronse som sat ved inngangen til blomsterhavet får vera som eit takk for oss for denne gang. I morgon grytidleg startar heimreisa og då skal me vere på reise til torsdag kveld heime i Luster så dette er det siste å lesa frå oss. 

Takk til alle som er innom og kikkar på det me legg ut om våre turaktivitetar. Gjennomsnittleg ca 60-70 les dagleg.

Neste turblogg-avsnitt kjem 10. mars 2013 frå Gran Canaria.

Villangerslekta si dannelsesreise gjennom ein snipp av British Columbia 2012.

I 19 tida tysdag 24. juli 2012 samlast 17 personar på flyplassen i Seattle i USA. 13 var nyss kommen frå Norge med fly, 2 var kommen for få dagar sidan medan 2 er fastbuande i Canada. 
Det var oppstarten til ei fellesreise gjennom deler av British Columbia (BC)

Empire Landmark Hotel

Fyrste felles etappe var ein 4 timars biltur frå flyplassen, nordover til grensa mellom USA og Canada og vidare til fyrste destinasjon: Empire Landmark Hotel i Vancouver. Her overnatta me tre netter. Dagane her vart nytta til sightseeing gjennom byen og besøk i samla tropp til ymse opplevingsverdige mål. Det var også rikeleg tid til å rusle gatelangs og oppleve byliv og atmosfære på kroppen. 
Den som har følgd med på denne bloggen har sikkert fått med seg at eg fall for denne byen. Dette er den byen eg har trevest best i av alle byar eg har vore i.

Badeanlegget med varme kjelder ved hotellet vårt I Harrison Hot Spring.

Andre reisedag skulle enda i Harrison Hot Spring, men fyrste stopp på reisa var Fort Langley. Dette fortet er viktig på mange måtar for BC og Canada si utvikling. Fort Langley blir kalla fødestaden til British Colombia.
Turen gjekk vidare oppetter Fracer River som snoar seg gjennom mest heile BC. Neste stopp var ein liten stad langs elvebredden som heiter Yale. Denne staden var blandt anna ein av pilarane for gullfeberen som skaka BC på 18 hundre talet.
Turen enda altså i Harrison Hot Spring. Dette er ein stor utfartstad. Det ligg i enden av eit vatn med badestrender og parkar for soling, men det er nok dei varme kjeldene som er viktigaste grunnlaget for utviklinga av staden. Her hadde me to overnattingar.

Peisestova i hytta vår på Douglas Ranch

Tredje reisedag gjekk til Douglas Lake Ranch. Dette er den største ranchen i Canada som er i ordinæe drift.  Den er mest like stor som Luster Kommune i utstrekning, større enn Vestfold Fylke.
Her hadde me ein overnatting og køyrde gjennom heile ranch-eigedommen på reisedagen, med innlagt stopp i "gardstunet" som nærast var ei lita bygd.

Ei av mange hytter ved Outback Resort. Her budde me i andre etasje.

Fjerde reisedag gjekk til Outback Resort rett utanfor byen Vernon.
Dette er eit anlegg med særs fine hytter. Dei fleste er i privat eige men ein del leiger dei ut i periodar når dei ikkje brukar dei sjølv.
Her hadde me tre overnattingar der den fyrste heile dagen vart nytta til ein guida tur til tre vingardar. Her vart det både vinsmaking og informasjon om vinproduksjon.

Tor nøye lyttande til kva vineksperten har å sei.

I det Villanger-slekta stod der i ein vinkjellar med tønner og flasker rundt om oss på alle kantar kom det føre meg eit dikt som Jakob Sande har skrive. 

Slå portane op i Santos

Sjå opp for ein song frå nord.

For her kjem Villanger av Bergen

med tyste menn ombord.

Dra tappen av eldste tunna

Set djupaste glasa fram

for no har me segla i solsteik

frå dokken i Rotterdam.

Alice framfor OL-ringane i Whistler

Femte dagen gjekk turen gjennom fjellområder ikke ulik heimlege trakter. Viktigaste forskjelen var at her stod barskogen tett i 1200 meters høgde.
Målet for turen var OL-byen Whistler. Her foregjekk mykje av skiøvingane under Wancouver-OL i 2010.
Her vart det kun ei overnatting.

Alle turdeltakarane samla i hagen hos vertskapet.
Reiseleiar og syskjenbarn Sissel liggande i forgrunnen.

Den sjette og siste dagen gjekk turen frå Whistler og til Sooke på Wancouver Island. Det er heimstaden til Sissel og Harry som er vertskap på denne turen. Her vart me også foreint med dei 6 siste som skal vere med dei siste dagane av opphaldet her i Canada.
No er det syskjenbarntreff for alle pengane og berre små utflukter her i nærområdet.

Hovudarrangementet, syskjenbarnfesten vart avhalden i kveld i hagen til vertskapet. Der vart det bestemt at treffet om tre år, fyrst i august 2015 skal arrangerast i Luster  og eg og Astrid er utpeika til arrangementskommite.