Det er no vel 2 døger sidan me fekk dødsbodskapet heimanfrå og det er kvardag att. Eg har hatt mange år som arbeidskamerat til Peder på trevarefabrikken uti Sanatorievegen under skiftande firmanamn. På ein dag som denne går tankane fyrst og fremst til dei som møtte opp på Fjordglas før 7 i dag tideleg. Det var nok stille rundt borda på spisesalen då. Peder sine mangfaldige kommentarar mangla, og dei skal aldrig forlysta ein morgongretten forsamling lenger. Han var ein beskjeden mann for så vidt. Alikevel vart han synleg og eit sentrum i alle forsamlingar. Aldrig meir skal kommentarane frå karmpressa romla gjennom lokala. Desse utsegnene ein må ha kjendt karen ei tid for verkeleg å forstå og setta pris på.
Det er ei tid for oss alle, no har ein av oss brukt opp si. Det er noko ekstra tankevekkande det at ein jamnaldring døyr. Det kjem så tett innpå oss, det at livet ikkje varer evig.
Eg har sett eit dikt eller visdomsord ein plass ein gong. Eg veit heller ikkje kven som har skrive det. Det lyder slik:
Det er en katastrofe
at en må bli gammel
for helt å fatte
at livet er kort.
Dette var ei lita helsing frå oss fire på den nest siste heile dagen vi har her under ekvator for denne gangen. Onsdag ved middagstid dreg me herifrå og tek til på den lange heimreisa. Me er meir eller mindre leie alle saman no og lengtar heim til kvardagen.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar