Det 4. reisebrevet.

Me må fyrst av allt i dag få seie takk for mange gode tips om hyggjelege serveringsstadar med god mat. I går var me på ein av dei. Pinocchio serverar ordentleg pasta carbonara, laga etter den rette oppskrifta og med dei rette ingrediensane og det er ikkje sjølvsagt. Også Pizza pepperoni var som den skal vere. Rikeleg med ekte pepperonipølse gjorde det til ei sterk oppleving for madammen å innta den.
Etter maten var det godt med eit glas kaffi. I kveld som ofte ellers etter irsk oppskrift.

Helsa er det ikkje noko nytt å skrive om. Me snårar litt begge to. Me hostar litt også men deler på vidundermedisinen frå i går. Det viktigaste er at me no kan gjere det me kom hit for begge to, den eine solar seg medan den andre labbar gatelangs etter fotomotiv det kan skrivast nokre linjer om.

Eg har telefonen full av foto som skal fortelje om den fuglefjellaktige byggemåten som er nytta i mange av dei bratte hamrane rundt om her. Men som de alle veit som har prøvd på noko slikt, ein ører ikkje i hovudet av å sjå på bileter for å sei der slik. Alikevel kan me kanskje tenka oss utsikta og friheiten ein kan føla der oppe, 2-300 meter over dalbotnen.

Om det ikkje er ein flyplass i nerleiken (og der er det skjeldan)  er det gjerne båthamna eg oppsøker fyrst. Slik var det også i dag. Ein yrande aktivitet av passasjerbåtar som går i rute mellom Arguineguin og Puerto Mogan påminner meg om at ein dag skal me ta den turen. Denne staden, Arguineguin, med namnet eg må slå opp på kvar gang eg skal skrive det og som nordmenn flest uttalar på dei mest festelege måtar tyder forresten stille vatn eller noko slikt. Eg har sett det oversett til engelsk som quiet water. Det er sikker grunna den gode naturlege hamna.

Til slutt i dag vil eg skrive litt om dykk lesarane. Eg har tilgang til fyldige statistikkar til denne bloggen. Eg veit ikkje kven som les, men eg veit blandt anna kor mange de er og kva utstyr de nyttar når de les.
Den datateknologiske utviklinga går fort og mange seier at folk på min alder klarar ikkje å følje med  og dermed vert taparar i medieverda. Dette er stort sett tullprat. Det store fleirtalet tek i bruk nyvinningane. Telefonen for eksempel. Me kallar han for telefon av gammal vane, men det er snart det me brukar han minst til. Eg går ikkje ut frå at denne bloggen går som ei farsott i ungdomsmiljøa for å sei det slik.  Av alle de som les denne bloggen no er det ca 75% som les på telefonen, 20%  brukar nettbrett og 4% av dykk sit som meg no med ei datamaskin framfor dykk.

Takk for i dag.