Snørr og feber.

Ein ting sydenreisene aldri er forutan er å møte kjende heimanfrå. I går kveld tikka det inn melding med spørsmål om me var på senteret. Det var me og det vart ein hyggeleg prat med kjenningar frå Veitastrondi. Me kjem nok til å møtast oftare for det viste seg at me kom på samme dagen og skal begge vera her i 14 dagar.
Eg var noko uggen i går kveld og det var tydeleg at det var sykje i vente. I natt slo det ut i full blomst og i dag her eg holdt meg på sofaen nedbredd under eit teppe.

Gårdagens blogg fekk stor merksemd, ja enorm i mine auger. Det er så ein får prestasjonsangst når ein veit at så mange kjende og ukjende les det ein skriv. Eg vil allikevel takka alle som vil lese desse meldingane frå sydenlivet.

Me har det fint her i Puerto Rico, men har alt no avgjort at neste tur blir til Playa del Ingles. Eg vil tru at det store fleirtalet lustringar vel Puerto Rico, men det er noko med vanen. 14 turar eller 27 veker på ein stad set spor.
Cowboyen  med stampuben i bakgrunnen har stillt opp kvart år frå 2003 og sikkert mange år før det. Eg trur eg saknar han.

Det vart ikkje rart frå oss i dag. Sjukdommen får ta skulda, men likevel:

Stay tuned.